Counter Culture shorts nummer #109 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze honderdennegende editie van shorts vind je veertien mooie microreviews van de nieuwe albums van Bad Wolves, Circa Survive, Don Broco, Sea Fever, Eternity’s End, Warsa, Sixx:A.M., Moon Shot, Twelve Foot Ninja, Bonded, Gemini Syndrome, Omnium Gatherum, Illuminati Hotties en Asking Alexandria.

Bad Wolves – Dear Monsters (87)
Aan drama geen gebrek bij Bad Wolves. Debuut ‘Disobey’ werd overschaduwd door de dood van Dolores O’Riordan van The Cranberries. De Ierse zangeres zou een duet opnemen met de Amerikaanse hardrockband om monsterhit ‘Zombie’ dunnetjes over te doen. Vlak voor de opnames overleed ze. Twee albums later is er weer een hoop gedoe rond Bad Wolves. Frontman Tommie Vext verliet met veel bombarie de band en beschuldigt zijn oude kameraden van verraad en mismanagement. Inmiddels heeft Bad Wolves een doorstart gemaakt met een nieuwe zanger. Deze DL klinkt als een kopie van Vext. Hij hanteert dezelfde zangstijl en kan moeiteloos schakelen tussen clean vocals en verstaanbare schreeuwzang. Fans van deze band zullen weinig verschil merken. Dat is een goed teken, want ook dit derde album is een traktatie voor liefhebbers van smeuïge Amerikaanse radiorock. ‘Dear Monsters’ ligt goed in het gehoor en kenmerkt zich door toffe melodielijnen en catchy riffs.

Recensent: Frank van de Ven

Circa Survive – A Dream About Love (80)
Met een zanger als Anthony Green beschikt Circa Survive over een bijzonder uithangbord. De frontman hanteert een bijzonder zangstijl. Green klinkt zowel kinderlijk als androgeen. Zijn stemgeluid is volstrekt uniek en vereist enige gewenning. Punt is wel dat de vocalen je moeten liggen, want EP ‘A Dream About Love’ leunt zwaar op de teksten en zang van Green. Als het kwartje valt dan merk je hoe goed deze vocalen bij de dromerige  en melancholische muziek passen.

Recensent: Frank van de Ven

Don Broco – Amazing Things (78)
The Prodigy meets Linkin Park. Zo kun je Don Broco het beste omschrijven. Deze mengeling van nu-metal en electrorock werkt bijzonder goed! Dat ligt aan de zelfverzkerde uitvoering ervan, want deze band gelooft in wat het doet. Vol bravoure knallen ze lekker lompe dancerockers uit de speakers. Tien extra punten voor de geniale single ‘Bruce Willis’ waarin het brallerige refrein bestaat uit de zinsnede “Yippee-Ki-Yay, Motherf*cker.” Juist, een directe verwijzing naar de iconische actiefilm ‘Die Hard’.

Recensent: Frank van de Ven

Sea Fever – Folding Lines (81)
Sea Fever laat zich beluisteren als dertig jaar Britse popmuziek. De janglepop van The Smiths komt samen met de stuwende postpunk van New Order en de radiorock van Oasis. De synths, hemelse galmzang en pakkende hooks klinken ondanks hun vertrouwdheid toch fris in de oren. Deze band bestaat uit ervaren rotten die hu sporen ruimschoots hebben verdiend. Hun invloeden en ervaringen komen samen op deze plaat. ‘Folding Lines’ klinkt tijdloos en nieuw tegelijkertijd.

Recensent: Frank van de Ven

Eternity’s End – Embers Of War (74)
Eternity’s End maakt powermetal volgens het boekje. Vingervlug gitaarspel wordt gecombineerd met euforische galmzang vol kitscherige teksten. Wat ‘Embers Of War’ doet uitstijgen van de concurrentie zijn de vocalen die soms aan het stemgeluid van Michael Sweet van Strypher doen denken. Genrefans moeten deze release maar eens een kans geven.

Recensent: Frank van de Ven

Warsa – Hundred Shivers (55)
Warsa is zo’n band die weinig fout doet, maar toch niet weet te overtuigen. ‘Hundred Shivers’ laat zich beluisteren als een generieke post-hardcore plaat waar brave clean vocals en woeste schreeuwzang netjes om de beurt in de mix staan. Dit ‘good cop, bad cop’ principe is inmiddels zo uitgekauwd dat je echt met wat nieuws moet komen om op te vallen. Dat gebeurt dus niet. Daarnaast klinken de cleans erg dun en missen de screams overtuigingskracht.

Recensent: Frank van de Ven

SIXX:A.M. – Hits (-)
SIXX:A.M. is een zijproject van Nikki Sixx. De bassist van Mötley Crüe wilde zijn drugsverleden van zich afschrijven. Dat deed hij in een boek en via zijn muziek. Inmiddels zijn we vijf studioalbums en drie EP’s verder. Hoog tijd voor een compilatiealbum dus! Naast ‘bekende’ tracks (in zoverre je daarvan kunt spreken) bestaat deze verzamelaar uit een nieuwe single en twee nooit eerder uitgebrachte liedjes. Als klap op de vuurpijl staan er drie remixes van geliefde songs op deze schijf.

Recensent: Frank van de Ven

Moon Shot – Confession (77)
In Scandinavië kwamen leden van vergeten bands samen om een nieuwe supergroep te vormen. Moon Shot bestaat uit muzikanten die in het verleden de kost verdienden in Lapko, Disco Ensemble en Children Of Bodom. Debuutalbum ‘Confession’ klinkt als een hysterische inzending van het Eurovision Songfestival. Hoge zang, kitscherige synthlijntjes, gedateerde hardrock en een flinke injectie melodrama vechten om je aandacht. Dat klinkt misschien als iets vervelends, maar Moon Shot slaagt erin om vooral enthousiasme op te wekken. Deze plaat is een beetje fout, maar wel erg lekker. De band heeft er duidelijk lol in en de liedjes blijven hangen. Toffe release!

Recensent: Frank van de Ven

Twelve Foot Ninja – Vengeance (72)
Het Australische Twelve Foot Ninja maakt electrorock met een scheut EDM. Soms doet deze band aan een volwassen versie van Eskimo Callboy denken. Tekstueel is het serieuzer, maar er is wel ingeboet op spontaniteit. Zo prettig gestoord als de Duitsers klinken deze Aussies nooit en ze vliegen ook nooit uit de bocht (wat Eskimo Callboy soms zo genietbaar maakt). ‘Vengeance’ is een eclectisch album dat bewijst dat gitaren en dance prima samen kunnen gaan. De volwassen insteek zorgt ervoor dat deze band zich onderscheidt van hun dolle Duitse concullega’s.

Recensent: Frank van de Ven

Bonded – Into Blackness (76)
‘Into Blackness’ klinkt als een exorcisme vastgelegd op plaat. De coronacrisis heeft er duidelijk ingehakt bij deze heren en dat zorgt ervoor dat er een hoop frustratie in de ether geslingerd wordt. Deze trashmetalband klapt er direct lekker in en laat de teugels niet vieren. Bonded is pislink en bindt de strijd aan met hun instrumenten en stembanden. De gitaren worden gegeseld en de drums krijgen er flink van langs. Deze agressie wordt vermengd met een snufje melodie. Graag meer van dit!

Recensent: Frank van de Ven

Gemini Syndrome – 3rd Degree–The Raising (88)
Vind je Disturbed te soft geworden en verlang je terug naar de tijd van nu-metal? Is het antwoord op voorgaande vragen ‘ja’ dan is Gemini Syndrome jouw nieuwe favoriete band! Het is wel iets te kort door de bocht om ‘3rd Degree–The Raising’ als nu-metal relikwie weg te zetten. Dit derde studioalbum zit verdomd knap in elkaar en verdient een groot publiek. De zang doet aan het stemgeluid van David Draiman van Disturbed denken en muzikaal gezien valt er een hoop te beleven. Het toefje elektronica en hardcore geeft Gemini Syndrome een eigen gezicht. Elke noot wordt vol passie en bezieling gespeeld en dat voel je. Bijzonder album.

Recensent: Frank van de Ven

Omnium Gatherum – Origin (86)
Omnium Gatherum maakt oldschool melodeath met een theatraal randje. Flitsend gitaarspel en gorgelvocalen komen samen met koorzang. Deze samensmelting werkt wonderwel en zorgt voor een intense luisterbeurt. ‘Origin’ is een krachtige plaat van een stel veteranen. . Omnium Gatherum is een vat vol tegenstrijdigheden. Rauw, maar kwetsbaar en hard maar tegelijkertijd toegankelijk

Recensent: Frank van de Ven

Illuminati Hotties – Let Me Do One More (71)
Sarah Tudzin is een producer annex popzangeres die zich muzikaal uit via Illuminati Hotties. Dit is duidelijk het project van een producer, want er valt niets af te dingen op de manier waarop de zang en instrumenten zijn vastgelegd. ‘Let Me Do One More’ knalt lekker uit je boxen. Helaas is Tudzin op vocaal vlak minder indrukwekkend. Haar vocalen komen nogal gekunsteld over en doen nogal kleinkunstachtig aan. Articulatie is belangrijker dan het uiten van emotie. Dit is een knap gemaakt artistiek project en niet zozeer een emotionele uiting. Illuminati Hotties raakt niet.

Recensent: Frank van de Ven

Asking Alexandria – See What’s On The Inside (81)
Asking Alexandria heeft zich ontpopt van scene band naar volwaardige stadionrockact. Op ‘See What’s On The Inside’ geeft de groep rond voorman Danny Worsnop aan definitief volwassen te zijn geworden. Bij vlagen doet de band denken aan Rammstein. De groep gebruikt geen screams meer en waagt zich aan clean vocals. De zuivere zang is bij Worsnop in goede handen, want deze man is een begenadigd zanger. Hij zingt de nummers vol bravoure en bewijst één van de betere zangers van het genre te zijn. De tracks steken slim in elkaar en leven zich uitstekend voor volle arena’s en volle festivalweides.

Recensent: Frank van de Ven