Counter Culture shorts nummer #111 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze honderdenelfde editie van shorts vind je twaalf mooie microreviews van de nieuwe albums van Circa Survive, As It Is, Modern Error, Weatherstate, Asking Alexandria, Next Time Mr. Fox, Vovoid, Napalm Death, Sunset Radio, Pridelands, William Ryan Key en Nightrage.

Circa Survive – A Dream About Death (81)
Anthony Green vormt het kloppend hart van Circa Survive. Deze Amerikaan worstelde jarenlang met psychische problemen en bezingt zijn demonen met een kinderlijk stemmetje. Zijn vocalen zijn hoog en erg bijzonder. Een echt geval van love it or hate it. De zang wordt ondersteund door melancholische soundscapes die aan het rustige werk van Deftones doet denken. Deze EP laat een volstrekt unieke band horen die al jarenlang in de marge van de popmuziek opereert. Een plek die hen overduidelijk goed bevalt.

Recensent: Frank van de Ven

As It Is – I Went To Hell And Back (71)
As It Is maakt poppunk met emovocalen. Deze plaat doet erg denken aan ‘Nine’ van Blink-182 maar dan minder klinisch. Er is duidelijk flink aan de tracks gesleuteld in de productieruimte. As It Is komt ermee weg en heeft de liedjes zo geschreven dat de dikke laag elektronica wél werkt (in tegenstelling tot Blink-182 dat genadeloos door de mand viel met hun geforceerde geflirt met autotune). ‘I Went To Hell And Back’ is een even vermakelijk als vluchtig plaatje.

Recensent: Frank van de Ven

Modern Error – Victim Of A Modern Age (74)
Zou jij het liefst tegelijkertijd naar 30 Seconds To Mars én Imagine Dragons luisteren? Is het antwoord op voorgaande vraag bevestigend dan is Modern Error vast jouw ding! ‘Victim Of A Modern Age’ staat vol bombastische arenarock. Deze band is niet bang om volledig over de top te gaan en daardoor topzwaar óf melig te worden. Modern Error gaat voluit en is niet bang om zich te verliezen in een filmisch geluid dat soms nogal grotesk wordt. Een gebroken hart is hier het equivalent van een catastrofale wereldramp. In gedoseerde vorm is deze bombast prima te pruimen.

Recensent: Frank van de Ven

Weatherstate – Headstone (76)
Weatherstate klinkt als de liefdesbaby van The Get Up Kids en Weezer. Noisy poprock met een emosausje dat goed in het gehoor ligt. Helaas blijven de liedjes op ‘Headstone’ niet hangen. De nummers missen de hooks en catchy zanglijntjes van eerder genoemde voorbeelden.

Recensent: Frank van de Ven

Asking Alexandria – Never Gonna Learn EP (77)
Asking Alexandria is erin geslaagd om zich opnieuw uit te vinden. Voortaan grossiert de formatie in hardrockesque post-hardcore. Na brallerige schreeuwzang wordt ineens overgestapt op netjes gearticuleerde clean vocals. Dat klinkt op papier misschien vreselijk, maar deze band komt ermee weg. Danny Worsnop is een begenadigd zanger en overtuigt op beide terreinen. Deze EP bundelt metalcore en classic rock en doet dat goed. Helaas staan er maar vier nummers op deze licht verteerbare en erg vermakelijke rockplaat.

Recensent: Frank van de Ven

Next Time Mr. Fox – Babylon (81)
De hysterische bandnaam doet vermoeden dat je naar een gepolijste post-hardcore band uit 2003 gaat luisteren, maar niets is minder waar. Next Time Mr. Fox knalt uit de speakers met lompe metalcore vol screamo-invloeden. De schreeuwzang is furieus en spastisch en deze groep laat er geen gras over groeien op deze EP. Het is dan ook ronduit verrassend te noemen dat er ineens een zoete ballad in de vorm van ‘Under The Moon’ op deze plaat staat. En wonderbaarlijk genoeg komen deze gasten er nog mee weg ook! Toffe plaat!

Recensent: Frank van de Ven

Vovoid – Synchro Anarchy (86)
Vovoid maakt klassieke heavy metal die dankzij een kristalheldere productie helemaal van nu klinkt. ‘Synchro Anarchy’ is een tijdloze plaat die zowel fans van oldschool metal als nieuwkomers aangenaam zal verrassen. Spetterend gitaarwerk, euforische zang en retestrak drumwerk: alles wat je van een goede metalalplaat mag verwachten kan afgevinkt worden!

Recensent: Frank van de Ven

Napalm Death – Resentment Is Always Seismic – A Final Throw Of Shoes (82)
Grindcore pionier Napalm Death draait al heel wat jaren mee, maar deze mannen nemen geen gas terug. De acht tracks op dit half uur durende schijfje zijn lomp, agressief en venijnig. Snel en fel en compromisloos. Napalm Death klinkt als een stel jonge honden. Erg knap dat er van metaalmoeheid nog geen sprake is en dat deze band nog steeds geniet van hun ‘werk’!

Recensent: Frank van de Ven

Sunset Radio – Youth Roots (51)
Covers zijn hartstikke in en Tribute bands de nieuwe goden. Sunset Radio probeert een graantje mee te pikken van deze hype en brengt een EP met covers van oude krakers uit. Om niets aan het toeval over te laten, kiezen ze voor veilige tracks als ‘Boys Of Summer’ en ‘Ocean Avenue’. Absolute klassiekers natuurlijk, maar deze nummers zijn zo vaak onder handen genomen dat deze nieuwe versies weinig toevoegen. Wie zit hier nou op te wachten? ‘Youth Roots’ is niet slecht, maar heeft een hoog braderie-gehalte. In elk lokaal jeugdhonk zul je vergelijkbare klanken horen.

Recensent: Frank van de Ven

Pridelands – Light Bends (55)
Het genre waarin Pridelands opereert, wordt wel eens gekscherend Linkin Park-core genoemd. En in dit geval ligt die benaming heel dicht bij de waarheid. ‘Light Bends’ klinkt als een kruising tussen Linkin Park en 30 Seconds To Mars. Ook het latere, meer filmische werk van AFI is een goed referentiekader. Pridelands mist echter de kunst om pakkende tracks te componeren, waardoor de nummers in elkaar overvloeien.

Recensent: Frank van de Ven

William Ryan Key – Everything Except Desire (53)
Yellowcard-voorman William Ryan Key komt met solowerk op de proppen in de vorm van ‘Everything Except Desire’. Helaas staan er geen echte liedjes op met kop en staart. Key maakt meanderende soundscapes die een melancholische sfeer oproepen, maar richting en structuur missen. Zonde, want als er beter over deze nummers was nagedacht had dit een toffe EP kunnen zijn. Key heeft namelijk een prettig stemgeluid en kan een bepaalde sfeer oproepen.

Recensent: Frank van de Ven

Nightrage – Abyss Rising (91)
Elke release van Nightrage voelt als een ontmoeting met een oude vriend. ‘Abyss Rising’ is alweer het negende wapenfeit van deze groep en er is geen sprake van corrosie of metaalmoeheid. Galopperende riffs, vette hooks en een euforisch gevoel worden begeleid door schreeuwvocalen. Frontman Ronnie Nyman is niet de beste zanger die Nightrage ooit had, maar hij volstaat. In tegenstelling tot genregenoten als In Flames en Soilwork wijkt Nightrage niet af van het oorspronkelijke bandgeluid. Deze schijf biedt weinig verrassingen, maar wat je voorgeschoteld krijgt is een smakelijke vier sterrenmaaltijd! Als je fan bent van melodische deathmetal in Gotenburg-stijl dan is deze release echt wat voor jou.

Recensent: Frank van de Ven