Counter Culture shorts nummer #113 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze honderdendertiende editie van shorts vind je tien mooie microreviews van de nieuwe albums van At The Movies, Placebo, Dan Andriano & The Bygones, The Birthday Massacre, Mudblood, Islander, Kublai Khan TX, Superlove, PUP en Wolf.

At The Movies – Soundtrack of Your Life, Vol. 2 (61)
De coronacrisis heeft voor een hoop onrust gezorgd en ook de talloze lockdowns hebben hun sporen nagelaten. Een voordeel van deze ophokplicht is dat muzikanten ineens niet meer touren en zeeën van tijd over hebben voor nieuwe projecten. At The Movies is daar een perfect voorbeeld van, want in dit gelegenheidsproject coveren muzikanten van Soilwork, Hammerfall, King Diamond, Pretty Maids en The Night Flight Orchestra oude pophits. Krakers als ‘(You Drive Me) Crazy’, ‘Heaven Is A Place On Earth’ en ‘(I Just) Died In Your Arms Tonight’ worden in deze tweede plaat van dit collectief in een metalen jasje gegoten en vol passie gezongen door Björn ‘Soilwork’ Strid en Linnéa Vikström Egg. Is dat leuk? Soms wel! Het is duidelijk dat de band de beste tracks gebruikte voor het eerste deel. Dit deel mist de energie en de passie van de voorganger. Het is nogal braafjes en de covers blijven te dichtbij het origineel.

Recensent: Frank van de Ven

Placebo – Never Let Me Go (83)
Hoe goed Placebo is, draait om de geestelijke gesteldheid van frontman Brian Molko. In de beginperiode zorgde zijn overmatige drugsgebruik voor platen vol provocerende teksten die met veel venijn gebracht werden. Een gelukkige Molko levert helaas geen al te beste albums op. ‘Loud Like Love’ uit 2013 liet een band horen die eigenlijk niets te vertellen had. Na een afwezigheid van jaren is er dan eindelijk nieuw werk in de vorm van ‘Never Let Me Go’. Deze comeback is zeer welkom! Molko heeft overduidelijk last gehad van de pandemie en schreef nummers waarin paranoia, pessimisme en chaos de boventoon voeren. De angst is terug en dat resulteert in een sterk album. Placebo klinkt weer hard, scherp en kwaad.

Recensent: Frank van de Ven

Dan Andriano & The Bygones – Dear Darkness (87)
Dan Andriano is bassist bij Alkaline Trio maar klust ook bij als soloartiest. Op zijn derde soloalbum (dit keer krijgt hij voor het eerst versterking van The Bygones) laat de muzikant horen dat hij prima op eigen benen kan staan. ‘Dear Darkness’ is een toffe no-nonsense rockplaat waar de ietwat rauwe stem van Andriano perfect bij past. De bassist worstelt al jarenlang met depressies en dat resulteert in een album dat een inkijkje geeft in de geest van deze muzikant. Ben je fan van Andriano’s werk in Alkaline Trio dan kun je deze plaat blind aanschaffen.

Recensent: Frank van de Ven

The Birthday Massacre – Fascination (91)
De muziek van The Birthday Massacre kun je een genre op zich noemen. Deze band maakt een ietwat kitscherige mengeling van metal, synthpop en gothrock. Het is suikerzoet maar soms ook een beetje gevaarlijk. Frontvrouw Chibi is de sterspeler van dit gezelschap en trekt altijd de aandacht met haar kirstalheldere vocalen. ‘Fascination’ laat zich – net als eerder werk van deze band – beluisteren als de rocksoundtrack van een nooit eerder gemaakte Tim Burton film. Het is een beetje creepy maar nooit echt eng. Dit album laat een band in bloedvorm horen want er staan geen vullers op deze schijf. Over elk liedje is goed nagedacht en elke track is een potentiële single!

Recensent: Frank van de Ven

Mudblood – Exist Or Fade (52)
Mudblood is een Italiaanse post-grungeband. Soms roept deze formatie herinneringen op aan Disturbed maar dan zonder de sterke zang en catchy hooks. ‘Exist Or Fade’ valt in negatieve zin op door het dikke accent van de zanger met beperkt bereik en de veel te lang durende tracks waarin bijster weinig gebeurt. Mudblood klinkt vooral als een lokale band die het goed doet op braderieën en jaarmarkten als achtergrondmuziek. Het is niet rampzalig maar wel fantasieloos en vlak.

Recensent: Frank van de Ven

Islander – It’s Not Easy Being Human (61)
Islander maakt een mengeling van rapmetal (de vocalen hebben wat weg van het stemgeluid van Limp Bizkit-voorman Fred Durst) en nu-metal met metalcore cleans. Ja, dat klinkt inderdaad vrij gedateerd. De raps missen venijn en worden erg braaf gearticuleerd. Daarnaast leiden de talloze bijdrages van gastmuzikanten ontzettend af. Op maar liefst negen(!) van de zeventien(!) nummers op deze schijf zijn gasten te horen. Nu zijn het niet de minste namen want wanneer je leden van Underoath, Bad Brains, P.O.D. en Korn kunt fiksen, ben je knap bezig. Helaas resulteert het niet in een opmerkelijk album. ‘It’s Not Easy Being Human’ is een onevenwichtige plaat zonder écht goede nummers die ook nog eens te lang duurt.

Recensent: Frank van de Ven

Kublai Khan TX – Lowest Form Of Animal (78)
Kublai Khan TX maakt hardcore met een dikke saus groove metal. Deze band klinkt pissig en de invloeden van Pantera zijn duidelijk hoorbaar. Deze vijf tracks tellende EP smaakt naar meer en schreeuwt erom om keihard gedraaid te worden. Je ziet de moshpits en gebroken botten al voor je!

Recensent: Frank van de Ven

Superlove – Colours (73)
Superlove laat zich het best omschrijven als de liefdesbaby van The Postal Service en Weezer. Elektronica en rock komen samen op ‘Colours’ en deze combinatie heeft een vermakelijke plaat opgeleverd. Dit album ligt goed in het gehoor en zal verschillende lange autoritten een stuk draaglijker maken.

Recensent: Frank van de Ven

PUP – The Unraveling Of PUPTHEBAND (79)
Punkrock met een psychedelische inslag: zo kun je ‘The Unraveling Of PUPTHEBAND’ het best omschrijven. Deze mathrock geeft zijn geheimen pas na een paar luisterbeurten prijs. Doorbijters worden beloond met een bijzonder album dat alle kanten opgaat en oprecht weet te verrassen.

Recensent: Frank van de Ven

Wolf – Shadowland (81)
‘Ouderwetsche’ heavy metal verveelt nooit! Tenminste als het zo fraai wordt uitgevoerd als Wolf doet. ‘Shadowland’ laat zich beluisteren als een liefdesverklaring aan het genre. Wolf is gelukkig wel zo goed geweest om voor een  kristalheldere productie te kiezen zodat de gitaren lekker crunchy klinken. Fijne plaat!

Recensent: Frank van de Ven