Counter Culture shorts nummer #115 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze honderdenvijftiende editie van shorts vind je veertien mooie microreviews van de nieuwe albums van A Wilhelm Scream, Simple Plan, Stand Atlantic, Void Of Vision, State Champs, Hollow Front, Moon Tooth, The Juliana Theory, Misery Index, Findlay, Waxflower, Puppy, Astronoid en Red City Radio.
A Wilhelm Scream – Lose Your Desillusion (83)
Voor een band die grossiert in ultrasnelle speedmetal meets punkrocktracks heeft A Wilhelm Scream weinig haast. In hun bijna twintigjarig bestaan hebben deze Amerikanen slechts vijf platen afgeleverd. Tussen de laatste worp en voorganger ‘Partycrasher’ zit een gat van negen(!) jaar. De tijd heeft niet stilgestaan en dat is te merken. Trump, corona en fake news hebben hun sporen nagelaten. In het geval van A Wilhelm Scream heeft dat in een bijzondere plaat geresulteerd. De cynische teksten zijn vervangen door lyrics vol compassie en hoop. Alsof er een raampje is opengezet! Gitarist Trevor Reilly neemt vaker plaats achter de microfoon naast frontman Nuno Pereira en dat verandert de dynamiek van deze band. Knap dat deze veteranen nog steeds weten te verrassen!
Recensent: Frank van de Ven
Simple Plan – Harder Than It Looks (65)
Het Canadese Simple Plan kun je het jongere broertje van Blink-182 noemen. De band maakt brave poppunk in de stijl van hun Amerikaanse evenknie maar gebruikt geen toilethumor en heeft één zanger in dienst. Voor het complete oeuvre van Simple Plan geldt dat het niet slecht is maar ook nergens écht goed. Het is vaardig gemaakte genremuziek. Is dat voor jou voldoende dan is ‘Harder Than It Looks’ een moderne trip down memory lane. Je hebt deze plaat al tig keer eerder gehoord maar dan met een andere titel of bandnaam. Simple Plan is groot aanhanger van de zesjescultuur en heeft een veilig album zonder verrassingen afgeleverd. Vakwerk én lopende bandwerk tegelijk.
Recensent: Frank van de Ven
Stand Atlantic – f.e.a.r. (74)
Het Australische Stand Atlantic laat zich beluisteren als een combinatie van Paramore en Tonight Alive. Ook – schrik niet! – Papa Roach is van invloed geweest op het bandgeluid. Je kunt je dus schrap zetten voor een mengeling van arenarock, poppunk en emocore. Stand Atlantic gaat voor galm en grootsheid. De nummers zijn bombastisch en bedoeld om luidkeels mee te schreeuwen. Voor een handjevol tracks moet dat zeker lukken maar er zitten ook losse flodders tussen. Gelukkig ligt het stemgeluid van Bonnie Fraser goed in het gehoor en irriteren de inspanningen van deze formatie dus nooit.
Recensent: Frank van de Ven
Void Of Vision – Chronicles II: Heaven (51)
Void Of Vision maakt ietwat spastische post-hardcore waarin industrial elementen zijn verwerkt. De band beukt er lekker op los maar weet niet te variëren. Doordat de nummers op deze EP enorm op elkaar lijken, is het lastig om een gaap te onderdrukken. Dat kan onmogelijk de bedoeling zijn!
Recensent: Frank van de Ven
State Champs – Kings Of The New Age (82)
Waarom het wiel uitvinden als je het wiel kunt worden? State Champs is een band die poppunk ademt. Deze gasten adoreren het genre en hun passie maakt het verschil. Elke track is episch en euforisch. Je krijgt direct zin om het autoraam naar beneden en de volumeknop omhoog te doen! ‘Kings Of The New Age’ is een album waarop elk liedje als potentiële single is benaderd. Het gitaarwerk is lekker crunchy en het spelplezier spat ervan af. Als je ook maar een beetje van deze stroming houdt dan kun je niet om de (nieuwe) vaandeldragers van het genre heen!
Recensent: Frank van de Ven
Hollow Front – Heritage (70)
Is laagdrempelige djent jouw ding dan is Hollow Front een welkome gast. Deze EP bestaat uit atmosferische gitaarpartijen, keys, galm en zalvende clean vocals. Verrassend is deze schijf niet maar de fraaie zang en solo’s vergoeden een hoop. Ook zijn de nummers precies lang genoeg zodat de verveling nooit toeslaat. Deze vier tracks zijn voorbij voordat je er erg in hebt.
Recensent: Frank van de Ven
Moon Tooth – Phototroph (79)
Coheed And Cambria meets Dredg? Moon Tooth maakt een soort progrock met een post-hardcore sausje. Dat resulteert in een album dat weet te verrassen maar tegelijkertijd ook vertrouwd klinkt. Het is erg seventies maar ook erg van nu. Als je fan bent van eerder genoemde bands dan is Moon Tooth echt wat voor jou.
Recensent: Frank van de Ven
The Juliana Theory – Still The Same Kids Pt. 1 (71)
Nostalgie is een sterk sentiment. In de vergetelheid geraakte bands duiken ineens weer op en roepen een hoop herinneringen op. The Juliana Theory is daar een mooi voorbeeld van. Deze cultband maakte goed in het gehoor liggende emopop maar werd nooit zo groot als My Chemical Romance of Jimmy Eat World. In 2021 bracht de band een plaat uit waarop herbewerkingen van oude tracks stonden. Nu is er nieuw werk in de vorm van deze vier nummers tellende EP (de intro van zeven seconden tellen we niet mee). Naast één uptempo song tref je hier vier lekker in het gehoor liggende midtempo popliedjes aan. Melancholisch en zomers, maar bovenal nostalgisch.
Recensent: Frank van de Ven
Misery Index – Complete Control
Misery Index maakt trashy deathmetal. Het gitaarwerk is zowel lomp als melodieus te noemen en het smaakvolle gebruik van keys zorgt voor een spookachtige, bezeten sfeer. ‘Complete Control’ is de perfecte benaming van deze schijf want Misery Index weet precies wat het doet. Dit is een ijzersterke (pun intended) metalplaat van een bevlogen band.
Recensent: Frank van de Ven
Findlay – The Last Of The 20th Century Girls (75)
De vocalen van Findlay hebben wel wat weg van Róisín Murphy. In tegenstelling tot het grote voorbeeld begeeft Findlay zich niet in de hoek van de disco. ‘The Last Of The 20th Century Girls’ is een indiepopalbum dat goed in het gehoor ligt. De liedjes blijven helaas niet hangen en vloeien op den duur in elkaar over. Met veertien nummers(!) is dit album dan ook veel te lang. Als je Murphy leuk vindt en CHVRCHES ook wel kunt waarderen dan is dit een aardig plaatje.
Recensent: Frank van de Ven
Waxflower – The Sound Of What Went Wrong (41)
Krijg je geen genoeg van nasaal en hijgerig gezongen emopoppunk waarin autotune de braaf gearticuleerde vocalen bijschaaft? Houd je van rock op de handrem en doet het woord ‘originaliteit’ jou aan een wiskundige formule denken? Knik je bevestigend op voorgaande vragen dan is Waxflower jouw ding!
Recensent: Frank van de Ven
Puppy – Pure Evil (77)
Het Brits Puppy maakt grungy garagerock. Ook is er een vleugje heavy metal in het bandgeluid te ontwaren. ‘Pure Evil’ is een toffe release waar fans van Therapy? vast wel mee uit de voeten kunnen. Puppy’s genrecocktail ligt wel goed in het gehoor en je krijgt een smakelijk brouwsel met kop en staart voorgezet. De ietwat zeikerige stem van voorman Jock Norton moet je maar voor lief nemen.
Recensent: Frank van de Ven
Astronoid – Radiant Bloom (81)
Coheed And Cambria (zijn ze weer!) met accentloze zang? Astronoid maakt atmosferische progrock met breed uitwaaierende gitaarpartijen. Ook is er een prominente rol voor keys. ‘Radiant Bloom’ laat een zelfverzekerde band horen die weet te raken. Je waant je in een arthouse film over een verdwaalde astronaut met heimwee die soms in een meteorietenstorm belandt (of zoiets). Astronoid maakt spannende rock met heerlijk dromerige passages en gelaagd gitaarspel.
Recensent: Frank van de Ven
Red City Radio – Live At Gothic Theatre (34)
‘Live At Gothic Theatre’ is één van de vreemdste concertregistratie die ooit is uitgebracht. Er is geen publieksinteractie, je hoort geen enkel applaus en de tracks eindigen in stilte(!). Het lijkt erop alsof deze band in de studio een optreden gaf en dat opnam. De meerwaarde van deze release is nihil en ook de bezoekers komen er nogal karig vanaf. Als je hierbij bent geweest, word je herinnerd aan een levenloos optreden of hoor je dat het applaus eraf is geschaafd. Hier ging iets vreselijk mis.
Recensent: Frank van de Ven