Counter Culture shorts nummer #98 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze achtennegentigste editie van shorts vind je negen mooie microreviews van de nieuwe albums van Sevendust, Like Moths To Flames, Nightrage, Lykantropi, Happy., Corey Taylor, Gama Bomb, Periphery en Dark Tranquillity.

Sevendust – Blood & Stone (87)
Het Amerikaanse Sevendust is met ‘Blood & Stone’ alweer aan hun dertiende studioalbum toe. Deze veteranen begonnen als nu-metalband, maar zijn zich de afgelopen jaren meer op stadionrock gaan toeleggen. Sevendust beschikt – net als hun concullega’s van Disturbed die ongeveer dezelfde koers volgden – over een zeer getalenteerde zanger. Frontman Lajon Witherspoon heeft een warm en soulvol stemgeluid dat je niet verwacht in dit genre. Juist de verrassende mengeling van staccato riffs en gevoelige vocalen maakt ‘Blood & Stone’ zo bijzonder. Fans van Sevendust weten wat ze kunnen verwachten, want de band wijkt niet af van hun succesformule. Nieuwkomers kunnen het beste met deze plaat beginnen, want deze formatie klonk nog nooit zo toegankelijk.

Recensent: Frank van de Ven

Like Moths To Flames – No Eternity In Gold (76)
Like Moths To Flames maakt post-hardcore met een metalen laagje. Een band als Saosin heeft overduidelijk als inspiratiebron gediend. De clean vocals klinken ietwat schel en dromerig en worden begeleid door riffs die voor een melancholisch sfeertje moeten zorgen. ‘No Eternity In Gold’ is geen wereldschokkende release, maar fans van goed gemaakte post-hardcore zullen niet teleurgesteld worden door deze schijf. De heldere productie en de catchy refreintjes blijven de aandacht trekken, zodat dit album interessant blijft en nergens inzakt. Aanrader voor genrefans.

Recensent: Frank van de Ven

Nightrage – Demo 2000 (62)
Nightrage werd in 2000 geformeerd en in 2003 verscheen debuut ‘Sweet Vengeance’. Voordat het eerste studioalbum van dit melodeath collectief een feit was, werkten de leden aan een aantal demo’s. Deze probeersels zijn twintig jaar na dato bij elkaar gebracht en uitgegeven onder de titel ‘Demo 2000’. Die benaming dekt de lading volledig, want dit zijn onafgemaakte tracks die nog niet volgroeid zijn. Een aantal van deze nummers is in uitgewerkte vorm te horen op het debuut. Voor diehard fans van Nightrage die werkelijk alles verzamelen van deze band is dit een interessant inkijkje in de begindagen van hun muzikale helden.

Recensent: Frank van de Ven

Lykantropi – Tales To Be Told (81)
Het lijkt erop alsof er ergens in Zweden een commune is die in de seventies is blijven steken. Lykantropi klinkt namelijk als een band die zo uit het flower power-tijdperk had kunnen komen. De periode waarin bands als Fleetwood Mac, Jethro Tull en The Mamas & The Papas de hitlijsten domineerden. ‘Tales To Be Told’ is alweer het derde wapenfeit van deze zeer productieve band. Ook deze worp is weer van een ongekend hoog niveau en een aanrader voor iedereen die van melodische en emotionele seventies rock houdt.

Recensent: Frank van de Ven

Happy. – Imposter Syndrome (79)
De liefhebber van ambachtelijk poprock wordt door Happy. op zijn wenken bediend. Deze band maakt radiovriendelijke gitaarmuziek met een mild pittig randje. Denk aan Green Day ten tijde van ‘Dookie’ en de onderschatte eighties band The Romantics. ‘Imposter Syndrome’ is een steengoede popplaat.

Recensent: Frank van de Ven

Corey Taylor – CMFT (96)
Hij vergaarde bekendheid als voorman van een nu-metalband (Slipknot) en ging vervolgens ook aan de slag als zanger van een hardrockgroep (Stone Sour): toch was dit niet genoeg voor Corey Taylor. De man achter de microfoon wilde meer stromingen en genres verkennen, maar kon deze wens niet kwijt in eerder genoemde bands. Op zijn eerste soloalbum ‘CMFT’ trekt Taylor alle registers open en doet hij gewoon waar hij zin in heeft. Ballads, rocksongs en popliedjes worden afgewisseld met flirts met hiphop en hardcore. Bindende factor is Taylor’s kenmerkende zang. Dit debuut gaat alle kanten op en dat maakt het juist zo’n tof album. Dat dit echt een passieproject is, merk je aan alles. Alle nummers worden vol branie en bravoure gebracht en Taylor legt zijn ziel en zaligheid in deze schijf. Meer van dit graag!

Recensent: Frank van de Ven

Gama Bomb – Sea Savage (82)
Voor subtiliteiten moet je niet bij Gama Bomb zijn. Deze gasten maken old school heavy metal met een moderne toets. Formaties als Judas Priest en Accept hebben hun stempel op het bandgeluid van Gama Bomb gedrukt. ‘Sea Savages’ klinkt zowel vertrouwd als fris. Dit is geen pastiche, maar een oprechte ode aan een muziekstroming die in de jaren 80 op zijn hoogtepunt was.

Recensent: Frank van de Ven

Periphery – Live In London (73)
Normaliter zijn concertregistraties vooral interessant voor mensen die bij de show in kwestie waren. Zo’n album is dan een mooi aandenken aan een leuke avond. Dat is nu net even iets anders. Nu we middenin de coronacrisis zitten, zijn concertregistraties het beste alternatief voor live muziek. Nu poppodia gesloten zijn of slechts een handjevol bezoekers mogen toelaten, is het alternatief dat Periphery biedt met deze schijf een mooi gebaar.

Recensent: Frank van de Ven

Dark Tranquillity – Moment (93)
Het zweedse Dark Tranquillity geldt als een van de grondleggers van de Gothenburg-sound. Deze melodische deathmetal werd groot dankzij stadsgenoten als In Flames en At The Gates. Dark Tranquillity werd echter nooit zo beroemd als eerder genoemde groepen, maar ontpopte zich wel tot geliefde genre band. In Flames ging gaandeweg flirten met metalcore, terwijl Dark Tranquillity de stroming waarvan het aan de basis stond trouw bleef. Grootse veranderingen heeft deze groep niet ondergaan, maar op ‘Moment’ is hoorbaar wat aan de hand. Deze Zweden klinken minder zwaarmoedig dan op voorgaande releases het geval was. Dat heeft vast te maken met de komst van gitaristentandem Christopher Amott (Arch Enemy) en Johan Reinholdz (Nonexist), want de riffs klinken frivoler en speelser dan ooit. ‘Moment’ is opnieuw een ijzersterk album van deze metalen meesters!

Recensent: Frank van de Ven