Met het gedwongen afscheid van ‘s lands bekendste metalfestival FortaRock staat inmiddels één ding als een paal boven water: metal is nog lang niet dood in Nederland. In de loop der jaren zijn er door het hele land zelfs tal van metalfestivals bijgekomen, waarvan Headbangers Parade de nieuwste aanwinst is. Met de kersverse MainStage in Den Bosch als decor werd het zonder meer een geslaagd debuut, al is er nog genoeg ruimte voor verbetering.

Geen festival is perfect, en vooral als je iets nieuws van de grond wil krijgen loop je vanzelfsprekend tegen een aantal kinderziektes aan. In het geval van Headbangers Parade gaat het duidelijk mis met de catering. Drie kwartier wachten op een frietje mayonaise is hier eerder regel dan uitzondering. Met een pauze van twintig minuten tussen iedere act komt het dus geregeld voor dat je een deel van een optreden moet missen, tenzij je de hele dag met een lege maag rond wilt lopen. Verder lijkt het alsof de stijgende energieprijzen ook voor de MainStage zijn tol begint te eisen. Het is op momenten zo koud in de hal dat een winterjas geen overbodige luxe is.

Ondanks deze irritaties is het uiteindelijk de liefde voor de muziek die overwint. Want het mag duidelijk zijn: Headbangers Parade heeft een line-up om U tegen te zeggen. De Britse metalcoregiganten van Architects zijn bereid gevonden om een twee uur durende headlineshow te geven, met een exclusieve setlist. “De beste ooit”, als we de band zelf mogen geloven.

Tot het zover is mag Molybaron vroeg in de middag het spits afbijten. De Frans-Ierse band timmert sinds 2014 aan de weg en lijkt nu langzaam door te breken met hun groovende metal en verfrissende zanglijnen. Er staat ondanks het vroege tijdstip al aardig wat publiek en Molybaron is zichtbaar tevreden met de opkomst. De presentatie van de band is wat statisch en de zanger is duidelijk (nog) geen entertainer, maar de kwaliteit van de muziek staat buiten kijf. Nog een paar goede nummers erbij en Molybaron mag zich opmaken voor een prominentere plek op de festivals.

Waar het bij Molybaron vooral om de muziek draait, wil het Duitse Ghostkid vooral een show neerzetten waarin het draait om entertainment. De show is amper vijf minuten onderweg of de in het zwart geschminkte zanger Sebastian ‘Sushi’ Biesler (ex-Electric Callboy) vraagt al om een eerste sitdown, mét succes. Muzikaal zal Ghostkid met hun poppy emo-metalcore nooit de originaliteitsprijs winnen, en de clean zang is bij vlagen vals, maar vermakelijk is deze jonge, leergierige band zeker.

Weer van een hele andere orde is Stake, voorheen bekend als Stake number eight. Een band die moeilijk in een hokje te plaatsen is. Is het atmosferische grungecore? Melodieuze sludge? Of toch gewoon post-metal? Hoe dan ook: het talent druipt ervan af bij deze doldwaze Vlamingen. Vooral de nummers die langzaam naar een climax toewerken, met een gitaarexplosie van jewelste, zijn fantastisch en zorgen zelfs voor circlepits en moshpits. De ijzige screams van de (zeer humoristische) zanger voelen als de kers op de taart. Alleen: die stroboscopen, kan dat de volgende keer niet een tandje minder?

Een band die net zo goed headliner had kunnen zijn, is Tesseract. Met hun wiskundige progmetal met kenmerkende hoekige riffs hebben ze de afgelopen jaren talloze harten veroverd. Op Headbangers Parade trekken ze alle registers open en onderstrepen ze waarom zij het publiek voor Architects mogen opwarmen. Achter de band hangt een doek met daarop het wiskundige bandlogo die continu van kleur verandert. En elk nummer krijgt de lichtshow die het toekomt, zonder dat Tesseract het geheel uit het oog verliest.

Het optreden op Headbangers Parade is een fantastische achtbaanrit: van de slopende lage gitaren tot de wonderschone coupletten met die fabelachtige stem van Daniel Tompkins. Overal in de zaal ontstaan moshpits en gaan liters bier de lucht in. Zonder meer een van de betere optredens van de dag.

Dan is het tijd voor dé show waar het leeuwendeel van Headbangers voor is gekomen. Die van Architects. In Nederland brak de band in de zomer van 2017 definitief door, na een ronduit legendarische show op Lowlands. Zanger Sam Carter ging wereldwijd viraal door die show tijdif af te breken om een aanrander in het publiek een lesje te leren. Dat filmpje bezorgde Architects in één klap een heldenstatus, een die op Headbangers Parade is onderstreept.

In een twee uur (!) durende show geeft Architects de grootste show in zijn carriére. De setlist bestaat grotendeels uit de laatste twee albums, een geluid dat wat commerciëler en minder metalcore is dan de beginplaten. Het heeft Architects duidelijk een groter publiek opgeleverd, een muzikale koers die vergelijkbaar is met Bring Me The Horizon. De band zal ongetwijfeld op dezelfde voet verder gaan en de metalcore laten voor wat het is. Zalen als de Ziggo Dome ronken immers voor deze ambitieuze Britten.

Het decor oogt alsof ze er klaar voor zijn. Boven de band hangt een vierhoekig spectrum waardoor het lijkt alsof de band in een boksring staat te spelen. Achter Architects hangt een enorm led-scherm waarop haarscherpe projecties worden afgebeeld, inclusief enkele bekende lyrics in chocoladeletters. Aan de show is niets af te dingen. De muziek is strak, snel en opzwepend. Dat de metalcore meer naar de achtergrond is gedrukt is voor de diehard-fan jammer, maar aan de energie in de zaal te merken is slechts een beperkt deel daar rouwig om.

Zo ramt Architects als een ware sloopkogel de Mainstage binnen. De Britten wisselen knijterharde riffs op vakkundige wijze af met fijne, hoekige ritmes en prachtige ambient stukken. Zanger Sam Carter, gestoken in een volledig wit pak, oogt en klinkt zelfverzekerder dan ooit en is zichtbaar trots om headliner te zijn. Al met al zet Architects een geslaagde show op Headbangers Parade neer.

Nu is het de vraag waar het voor deze band gaat eindigen. Net als voor Headbangers Parade overigens, en wat ons betreft komt er in 2024 een tweede editie.

https://platform.twitter.com/widgets.js