Counter Culture shorts nummer #123 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze honderddrieëntwintigste editie van shorts vind je dertien mooie microreviews van de nieuwe albums van The Devil Wears Prada, The Mars Volta, Prima Queen, Veil Of Maya, Currents, Fights, Jesus Piece, Samiam, Crown The Empire, Enforced, Silverstein, Grave Pleasures en Depeche Mode.

The Devil Wears Prada – Color Decay Deluxe Edition (92)
In 2022 verscheen ‘Color Decay’ van The Devil Wears Prada. Op deze fijne site was er uiteraard aandacht voor deze plaat die een dikke 92 scoorde. De review eindigde met “… Benieuwd waar deze mannen de volgende keer mee komen!” De mannen van The Devil Wears Prada komen helaas met oude wijn in nieuwe zakken, want een half jaar na de release van hun album brengen ze een Deluxe editie uit. Fans mogen opnieuw in de buidel tasten voor wat extra tracks, live opnames en akoestische edities. De twee nieuwe nummers zijn goed genoeg om deze heruitgave aan te schaffen, maar het had de band gesierd als ze deze extra nummers als EP hadden uitgebracht. Nu staat dezelfde plaat in twee versies in je kast. Beetje jammer.

Recensent: Frank van de Ven

The Mars Volta – Que Dios Te Maldiga Mi Corazon (61)
Vorig jaar keerde The Mars Volta na een lange pauze terug aan het front met een titelloze plaat. Op dit album was een andere band te horen. De groep klonk voor hun doen zeer ingetogen. Die lijn trekt The Mars Volta verder op ‘Que Dios Te Maldiga Mi Corazon’, want dit is een akoestische plaat. Tracks van het titelloze wapenfeit worden in een uitgeklede versie vertolkt. Deze versies voegen helaas weinig toe en zijn alleen voor verstokte fans interessant.

Recensent: Frank van de Ven

Prima Queen – Not The Baby (91)
Het Britse Prima Queen componeert verstilde indierock waarbij fraaie samenzang op de voorgrond staat. Soms roept deze band herinneringen op aan The Sundays. Yep, zo goed is dit debuut! Fans van sprookjesachtige, dromerige indiepop moeten deze EP zeker checken.

Recensent: Frank van de Ven

Veil Of Maya – (m)other (41)
Muziek is emotie. Het gevoel dat de nieuwe van Veil Of Maya oproept is een laf ‘meh’. Dit album klinkt ontzettend gekunsteld en is volledig platgeproduceerd. Alle emotie is weg en je luistert naar een slappe autotune kloon van Linkin Park op een rave. ‘(m)other’ is een studioalbum waar in een live setting weinig van overblijft (tenzij er geplaybackt wordt).

Recensent: Frank van de Ven

Currents – So Alone (81)
Als je iets met passie doet, is het altijd goed. Currents maakt metalcore met djent-invloeden en geniet daarvan. De leden houden van deze genres en dat hoor je terug in de zang en instrumentatie. Deze plaat is afwisselend rauw, melancholisch en breekbaar. Dit is een passieproject. ‘So Alone’ klinkt oprecht (Lees je mee Veil Of Maya?).

Recensent: Frank van de Ven

Fights – Scampirock (76)
Houd je van no nonsens rock in de stijl van The Hellacopters dan is Fights wat voor jou. ‘Scampirock’ staat vol oldschool rammers die gemaakt zijn voor kleine zalen, kraakpanden en jeugdhonken.

Recensent: Frank van de Ven

Jesus Piece – …So Unknown  (78)
Jesus Piece grossiert in boze muziek. De metal op ‘…So Unknown’ is donker, log en verstikkend. Deze band is een uitlaatklep en bedoelt om demonen uit te drijven. Het levert een intense plaat op.

Recensent: Frank van de Ven

Samiam – Stowaway (93)
Samiam vervaardigt oldschool emorock zoals Mineral en Braid die maakten. ‘Stowaway’ is een uitstekende genreplaat en laat een bevlogen band horen. De liedjes zitten goed in elkaar en worden vol passie gezongen. Deze veteranen klinken als een stel jonge honden!

Recensent: Frank van de Ven

Crown The Empire – Dogma (63)
Crown The Empire maakt (nu-)metalcore by the numbers. Overstuurde schreeuwzang wordt met gladde, anonieme boyband-zang afgewisseld. ‘Dogma’ is geen slecht album, maar ontstijgt nergens de middenmoot. De nummers blijven niet hangen en de opbouw van elke track is vrijwel gelijk, waardoor verveling snel op de loer ligt.

Recensent: Frank van de Ven

Enforced – War Remains (83)
Enforced creëert oldschool trashmetal met een moderne productie. ‘War Remains’ klinkt als een nooit gemaakte plaat van Metallica uit de eighties. Fans van het genre kunnen deze schijf blind aanschaffen. ‘War Remains’ laat zich beluisteren als een liefdesverklaring aan deze metalstroming.

Recensent: Frank van de Ven

Silverstein – Misery Made Me (Deluxe) (72)
Het leek Silverstein een goed idee om hun album ‘Misery Made Me’ uit 2022 opnieuw uit te brengen. Als bonus pleurt de band er een paar liveopnames, akoestische tracks en twee nieuwe singles bij. Leuk voor diehard-fans zullen we maar zeggen. Als bands schaamteloos oude kopij gaan recyclen, doet ondergetekende het ook! “…het had Silverstein gesierd als ze deze extra nummers als EP hadden uitgebracht. Nu staat dezelfde plaat in twee versies in je kast. Beetje jammer.”

Recensent: Frank van de Ven

Grave Pleasures – Plagueboys (81)
Het Finse Grave Pleasures maakt ‘ouderwetsche’ post-punk. Dan weet je eigenlijk al genoeg. Kille vocalen, koude klanken en een desolate sfeer. Als je fan bent van Bauhaus en The Sisters Of Mercy is dit een dikke aanrader!

Recensent: Frank van de Ven

Depeche Mode – Memento Mori (98)
Het verlies van een bandlid is altijd zwaar. Depeche Mode verwerkte het verdriet om hun gevallen broeder in een album. Deze rouwverwerking laat een band in bloedvorm horen. Dit eerbetoon aan Andrew Fletcher bestaat uit pakkende singles en is het beste dat Depeche Mode de afgelopen 20 jaar maakte. De dood is tevens een nieuw begin: zo voelt dit album.

Recensent: Frank van de Ven