Counter Culture shorts nummer #124 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze honderdvierentwintigste editie van shorts vind je acht mooie microreviews van de nieuwe albums van Girlfriends, Galactic Empire, Atena, The Acacia Strain, Youth Fountain, Heart Attack Man, Frozen Soul en Rusty Wounds.

Girlfriends – Over My Dead Body (47)
Originaliteit in de popmuziek is zeldzaam. Alles is al een keer gedaan, dus moet je van goeden huize komen om wat nieuws te verzinnen. Girlfriends doet die moeite niet en maakt poppunk met een flinke klodder emo erop. ‘Over My Dead Body’ klinkt als een product en niet als een oprechte uiting van emoties. Dit is poprock met de handrem erop. De nummers lijken door de vlakke zang ontzettend op elkaar en dat de liedjes in hetzelfde tempo gespeeld worden, maakt het er ook niet beter op.

Recensent: Frank van de Ven

Galactic Empire – Special Edition (70)
Galactic Empire is een ontzettend luie band. Wel een slimme. Deze mannen verkleden zich als personages uit de ‘Star Wars’ franchise en bewerken de iconische soundtrack van huiscomponist John Williams tot metal anthems. Dat doen ze al een aantal albums en het nieuwtje is er allang af. Gelukkig zitten deze gasten dankzij de werkethiek van Disney – die er maandelijks nieuwe content uitperst en de franchise tot de laatste druppel uitmelkt – voorlopig niet zonder werk. Dus je krijgt de theme song van ‘The Book Of Boba Fett’, ‘The Bad Batch’ en ‘The Mandalorian’ in een metalversie te horen. Word je daar wild van dan is deze nieuwe plaat van Galactic Empire echt wat voor jou. Mocht dat niet zo zijn kun je gerust 20 punten van de score afhalen.

Recensent: Frank van de Ven

Atena – Poison Pure (77)
Op de EP ‘Poison Pure’ hoor je dromerige metalcore. Atena’s bandgeluid valt te omschrijven als een kruising tussen Deftones en de elektronische periode van The Amity Affliction. Oorwurmen hoef je niet te verwachten, want Atena klinkt dwars en pissig. Deze EP maakt nieuwsgierig naar een nieuwe plaat van deze eigenzinnige metalcore band.

Recensent: Frank van de Ven

The Acacia Strain – Step Into The Light (78)
De prijs voor meest misleidende albumtitel gaat deze maand naar The Acacia Strain. ‘Step Into The Light’ hint naar een plaat over optimisme en uit een diep dal kruipen. In dit geval is het licht waarover gesproken wordt de koplamp van een aanstormde vrachttruck… The Acacia Strain maakt gitzwarte metal. Het is afwisselend doomy of chaotisch, maar altijd duister. Net als voorgaande albums is ‘Step Into The Light’ een beklemmende luisterervaring geworden.

Recensent: Frank van de Ven

Youth Fountain – Keepsakes & Reminders (Acoustic EP) (61)
Als een poppunkband een akoestische plaat opneemt, is dat vaak een eerste stap naar verval. Veel akoestische opnames vervallen in vervelend kleinkunstgeneuzel waarin overdreven wordt gearticuleerd en waar al het leven uit felle poppunktracks wordt gezogen. Wat rest is een fragiel skelet van wat ooit een krachtig nummer was. Youth Fountain speelt echter vals en noemt in de studio bewerkte nummers met veel galm en effecten ‘uitgeklede versies’ van het origineel. Deze EP is een tussendoortje waarin ‘oudere’ liedjes opnieuw zijn opgenomen, maar dan zonder elektrische gitaar. Deze versies voegen weinig toe en zijn alleen voor verstokte fans die alles van deze band sparen interessant.

Recensent: Frank van de Ven

Heart Attack Man – Freak Of Nature (68)
De naam is interessanter dan de band: het is duidelijk waar de creativiteit van Heart Attack Man naartoe is gegaan. Muzikaal gezien kun je deze groep omschrijven als een kruising tussen Simple Plan en Weezer, maar dan zonder de hooks. ‘Freak Of Nature’ is muzikaal behang dat nergens weet te verrassen of beklijven. Er is weinig mis mee, maar de kans is vrijwel nihil dat iemand over een jaar aangeeft fan te zijn van deze band. Deze gasten missen een identiteit.

Recensent: Frank van de Ven

Frozen Soul – Global Domination (81)
Frozen Soul maakt ambachtelijke deathmetal. Voor dit album schakelde de Texaanse band de hulp in van onder andere Matt Heafy van Trivium en John Gallagher van Dying Fetus. Niet de minste namen en dat geeft aan dat het adresboekje van Frozen Soul gewaardeerde collega’s bevat die vertrouwen hebben in dit gezelschap. Volkomen terecht, want ‘Global Domination’ is een goedgemaakte genreplaat vol vette riffs en een paar goed geplaatste hooks.

Recensent: Frank van de Ven

Rusty Wounds – Genetic Code (35)
Een goede cover geeft een heel andere vorm aan het origineel en laat zien dat de band of artiest die een liedje onder handen neemt er een eigen draai aan geeft. Placebo ging bijvoorbeeld aan de haal met ‘Running Up That Hill’ en maakte van een dromerige popsong een ietwat deprimerende spookballad. Rusty Wounds gaat niet zo te werk en gaat op braderieniveau (met een vettig accent en zonder al te veel moeite herkenning oproepen) oude krakers te lijf. Rusty Wounds gaat met een botte bijl (pun intended) oude krakers van onder meer Foo Fighters, Nirvana, Michael Jackson en Placebo te lijf. Het hoogst haalbare compliment voor deze interpretaties van geliefde nummers is een neutraal ‘oké’. Overbodige plaat.

Recensent: Frank van de Ven