Het is lang geleden dat een festival ons zo verbouwereerd heeft achtergelaten als Headbangers Parade heeft gedaan. Op een positieve manier welteverstaan. De muzikale klasse droop zaterdag van het affiche, waarbij de ene band nóg meer indruk maakte dan de ander. Een muzikaal onovertroffen dag die in Eindhoven nog lang zal nadreunen.

Foto’s: Luuk Wouters

Het Eindhovense Klokgebouw is zaterdag niet alleen ‘gezellig druk’, maar is ook het decor van een bijzonder tafereel. Nagenoeg alle bands die vandaag de twee podia betreden, komen uit hetzelfde land: Zweden! Het land van de Vikingen lijkt zijn export van melodieuze en krachtige metalbands nu definitief naar Nederland te hebben uitgebreid.

De dag begint voor ons met een knallende comeback van Textures, de Brabantse progressieve metalband die na 7 jaar afwezigheid eindelijk weer op het podium staat. Ondanks een enigszins rommelig geluid, schittert de band in hun bekende technische vaardigheid alsof ze nooit zijn weggeweest. “We zijn terug!”, schreeuwt zanger Daniël de Jongh uit van vreugde.

De lach staat onafgebroken op het gezicht en de platvoerse Brabantse grapjes voelen als een warm bad. Oude classics als “Regenesis,” “Awake,” en “Singularity” brengen de Eindhovense metalheads in extase en zorgen voor een lekkere set vol muzikale hoogtepunten. De gedroomde comeback is het nog net niet, maar die gaat later dit jaar ongetwijfeld nog komen.

Gemaskerde bende

Op het tweede podium – vandaag omgedoopt tot de Jera on Air Stage – betreedt Aviana het strijdtoneel, deels gemaskerd en gehuld achter rookeffecten die de duisternis van hun muziek benadrukken. De sound is strak, melodieus en raakt door de sterke clean zang ook een gevoelige snaar. Aviana heeft absoluut het talent, maar mist nog een aantal goede krakers. Songs als “Rage” en het adembenemende “Oblivion” laten echter zien dat men rekening met hen moet te houden in de metalscene.

De frontman, met zijn kale hoofd en gothic jas, roept dikwijls herinneringen op aan David Draiman en leidt het publiek aan het einde van de set zelfs in een spectaculaire sitdown, waardoor de band alsnog een verpletterende indruk achterlaat.


Metalveteranen veroveren de zaal

Het hoofdpodium van de Headbangers Parade wordt vervolgens betreden door The Halo Effect, een band waar de kwaliteit en jarenlange ervaring vanaf druipt. Deze echte metalveteranen, deels afkomstig van In Flames, domineren het podium met een podiumpresentatie die doet denken aan Iron Maiden. De muzikanten staan vol in het licht, waarbij de aandacht vooral uitgaat naar de indrukwekkende solo’s. Hun muziek, hard en melodieus tegelijk, vertegenwoordigt de typische sound van metalbands uit Gothenburg. Het podium is omgetoverd tot een klein fort, met de drummer op een lichte verhoging. Met een knipoog kondigt de frontman aan dat ze het eerste album volledig zullen spelen, wetende dat The Halo Effect slechts één album heeft uitgebracht. De volgende cd staat gepland voor januari 2025, onthult hij ons.

Dat is goed nieuws, want het plezier spat van het podium af. De zanger lacht breeduit en maakt constant grappen met zowel bandleden als fans. Memorabel zijn de uitvoeringen van nummers als “Days of the Lost” en “Last of our Kind”, waarmee The Halo Effect andermaal bewijst een van de meest vermakelijke bands van de dag te zijn.


Buitenaardse drummer

Direct na The Halo Effect betreedt Born of Osiris het podium, misschien wel de strakste band van de dag. Vooral de drummer schittert met buitenaardse vaardigheden, terwijl de riffs, breakdowns en grunts elkaar in hoog tempo opvolgen. De opening met “White Nile” zet direct de toon voor een verpletterende performance.

De lichtshow, compleet met stroboscopische effecten, overweldigt de Jera On Air Stage en past perfect bij de vernietigende metal van de band. Hun nieuwe single, “A Mind Short Circuiting,” veroorzaakt intense moshpits en laat het publiek achter met een adrenalinekick. Born of Osiris treedt niet heel vaak op in Nederland, maar laat wel direct zien waarom ze een van de meest gewaardeerde acts in de hedendaagse metalscene zijn.

Wat een poppenkast

Avatar is vandaag een opvallende verschijning tussen al het serieuze gitaargeweld. De band komt eveneens uit Zweden en staat bekend om hun unieke mix van metal en theater. Ze zijn als een circusact, een poppenkast op het podium. De geschminkte zanger, vanavond gekleed in een rood circuspak, leidt de band als een dirigent, terwijl hij de rest van de bandleden in zijn gestoorde fantasie als circusdieren door brandende hoepels laat springen.

Bij Avatar draait het allemaal niet om serieuze metal, maar om puur entertainment. Dat werkt in Eindhoven niet altijd. De interactie met het publiek voelt plat en clichématig aan, waardoor de vaart uit het optreden wordt gehaald. Wanneer de zanger op enig moment achter de piano plaatsneemt, wordt bovendien duidelijk dat dit niet zijn beste talent is.

De set kent zijn sterke momenten dankzij lekkere songs als “The Eagle has Landed,” “Let It Burn,” en “Bloody Angel.” Bij het afsluitende nummer “Hail The Apocalyps” wordt zelfs een confettikanon afgeschoten, waardoor er een feestelijke sfeer ontstaat, maar toch blijft de show van Avatar achter bij de verwachtingen en is het de minste van de dag.


Dansen met de duivel

Attila is een andere band die zichzelf niet al te serieus neemt. De band maakt simpele doch doeltreffende muziek die draait om moshpits, feesten met de duivel en het nemen van shots. De zanger, met zijn zonnebril en petje, lijkt meer op een rapper die in de verkeerde band is beland. Maar juist deze eigenzinnige mix van stijlen is de kracht van Attila. Hun nummers zijn laagdrempelig en weten het publiek te boeien, hoewel de show hier iets te lang doorgaat. De metalcore is simpelweg niet diepgaand genoeg om een uur lang te blijven boeien. ,,We hebben trouwens nog een merch”, zegt de frontman tegen het einde van de set. ,,De opbrengst gaat naar een goed doel: drank en drugs.” Attila in een notendop.


Weergaloze headliner

Terwijl de vermoeidheid langzaam begint toe te slaan betreden de mannen van Meshuggah als de grote headliner het podium van Headbangers Parade. De band staat bekend om hun unieke mix van progressieve en extreme metal, onder de echte kenners bekend als mathmetal. Voor deze gelegenheid heeft Meshuggah groots uitgepakt. Het podium is getransformeerd tot een klein kasteel, omringd door tientallen lampen die in alle kleuren flikkeren, perfect synchroon met de complexe ritmes die Meshuggah zo kenmerken.

Met “Broken Cog” als openingsnummer wordt direct duidelijk dat Meshuggah geen genade kent. De hakkelende riffs en tegendraadse ritmes zijn een schot in de roos. De band staat als een huis, zonder op een fout te betrappen. Zanger Jens Kidman valt natuurlijk weer op met zijn atypische manier van headbangen, die net zo onvoorspelbaar is als de muziek van de band zelf.

Hoewel het teleurstellend is dat nummers als “Ligature Marks” en “The Abysmal Eye” niet op de setlist staan, is dit slechts een kleine smet op een verder foutloos optreden. Meshuggah bewijst live een van de beste bands te zijn die er is. De toegift, met legendarische nummers als “Bleed” en “Demiurge,” vormt de kers op de taart voor de fans.

Zodoende kan Headbangers Parade terugkijken op een tweede editie die in alle opzichten beter was dan het debuut, op de matige catering en de overdreven prijzige kluisjes na dan. De circa 3500 bezoekers werden op hun wenken bediend met een line-up die op het eerste oog misschien weinig bijzonder was, maar die in het Klokgebouw nagenoeg perfect op zijn plek viel.

Op naar de derde editie!