MF Doom is ondertussen een zeer gevestigde naam in de hip hop scene. Het is telkens weer uitkijken naar het volgende project. Na onder andere het zeer succesvolle collaboraties Madvillainy met Madlib en DangerDoom met Danger Mouse, is het nu de beurt aan Bishop Nehru.
Doom zou Doom niet zijn om in First Day of Class met de nodige samples af te trappen. Ergens is ‘Om’ als vervelende ondertoon aanwezig in Om, toch vult die hypnotiserende ondertoon de track fijn aan. Bishop Nehru drukt in dit nummer direct zijn stempel en vloeit heerlijk. In Mean the Most laat hij zijn gevoelige kant horen. Ondersteund door trompet zou dit zo een Guru track kunnen zijn. Waarom bijna de gehele helft van het nummer met een langdradige sample gevuld moet worden, dat weet echter geen mens. So Alone is een lekker laidback hip hop song, tot het zeurderige ‘So so so alone’ zelfs begint te irriteren. Het refrein in Darkness (HBU) is wederom wat repetitief. Verder vloeit het zeker, zolang je het typische stemmetje van Quasimoto kunt waarderen.
Lekker straight forward wordt het weer in het korte maar krachtige Coming for You. In Caskets zijn de flows van Doom zelf pas echt prominent aanwezig. Dit nummer doet nog het meest aan eerder werk denken. Dat Caskets waarschijnlijk het beste nummer van het album is, zegt genoeg. Jammer dat ook dit nummer met een veel te lange sample een onwaardig slot kent. Verder wordt deze lijn in Great Things doorgetrokken met een heerlijke flow en goed vloeiende rhymes. Het tempo gaat in afsluiter Disastrous weer naar beneden. Fijne raps van Nehru, ondersteund door Doom, op een steady flowende beat, laten de luisteraar toch met een redelijk tevreden gevoel achter.
De collaboratie NehruvianDoom evenaart in de verste verte succesalbums als Mm… Food en Madvillainy niet. Sommige passages zijn zelfs verre van bijzonder. De samples zijn zoals Doom befaamd altijd bijzonder prettig en voegen bijna altijd wat toe aan het nummer of de sfeer. Al slaat hij op dit album af en toe echt te ver door met losstaande samples. De chaotische harmonie die eerdere albums kenmerkte, is niet direct op NehruvianDoom te herkennen. Het album lijkt echter absoluut te groeien na meerdere luisterbeurten. Bishop Nehru verdient ook zeker de nodige credits door als 18-jarige deze gewaagde samenwerking aan te gaan. Net als Doom trouwens, maar die doet toch exact waar hij zin in heeft. Grote delen van de volle 31 minuten vloeien heerlijk. En, voor de vinylliefhebber, de plaat is uiteraard weer een prachtig piece of art.