Het Amerikaanse Halestorm is voor een exclusieve, Nederlandse show naar Tilburg afgereisd. Tot groot genoegen van veel muziekliefhebbers, want de grote zaal van poppodium 013 is goed gevuld. Voordat het publiek van de vocale capriolen van Lzzy Hale en haar mannen kan genieten, mogen twee voorprogramma’s de zaal opwarmen. Party rock ’n roll band Wilson bouwt een bescheiden feestje en is een aardige binnenkomer.
Het uit Texas (blijkbaar erg belangrijk, want de standplaats van de band wordt meerdere malen herhaald) afkomstige Nothing More slaagt er echter niet in om de zaal op te warmen. De band is niet slecht, eerder middelmatig, maar weet de zaal niet in te pakken. Misschien ligt dat aan de patserige en theatrale presentatie van frontman Jonny Hawkins die in zijn blote bast optreedt en regelmatig zijn spieren lijkt aan te spannen. De ietwat zouteloze emorock wordt opgeleukt met een paar vette gitaarsolo’s en een paar indrukwekkende drumpartijen. Saai kun je het optreden niet noemen, maar de band slooft zich ontiegelijk uit en hengelt wel erg opzichtig naar applaus. Na drie kwartier verlaat het viertal het podium onder begeleiding van lauw handgeklap. Het is duidelijk dat de bezoekers voor de hoofdact komen. En terecht!
Halestorm pakt het publiek direct in door met de klapper ‘Love Bites (So Do I)’ te openen. De fan van toegankelijke hardrock zal deze hit zeker kennen. De sfeer zit er direct in. Vervolgens zet de band grof geschut in de vorm van ‘It’s Not You’, ‘Freak Like Me’ en ‘I Get Off’ in. Allemaal singles die het in thuisland Amerika goed hebben gedaan. Ondanks een hardnekkige verkoudheid is frontvrouw Lzzy Hale goed bij stem. Het is verbazingwekkend om te zien met hoeveel energie ze deze snelle tracks zingt. Ook opmerkelijk is dat ze dat al gitaarspelend op torenhoge stiletto’s doet. Naast een opvallend boegbeeld heeft Halestorm ook een flamboyante drummer in de gelederen. Arrejay Hale is een showmannetje en haalt allerlei vreemde capriolen uit achter zijn drumkit. Hij springt van zijn stoel en jongleert met zijn drumstokjes. Het is erg vermakelijk om hem in actie te zien. Tussen de nummers door wordt vaak van gitaar gewisseld wat de vaart eruit haalt. Echt storend wordt het niet, maar het zorgt wel voor een paar dode momenten.
Naast de familie Hale steken bassist Josh Smith en gitarist Joe Hottinger nogal bleek af. Ze doen hun werk – en dat doen ze goed – en stellen zich dienstbaar op en gunnen broer en zus Hale hun momentje in de spotlights. Zo mag Lzzy in haar uppie ‘Hate It When You See Me Cry’ spelen en gaat Arrejay helemaal los met een moddervette en grappige drumsolo. De charmante Lzzy zweept de zaal op en betrekt iedereen bij de show. Het is knap hoe ze zichzelf presenteert. Ze buit haar vrouwelijkheid uit, maar doet dat zonder ordinair te worden. Jongens zullen haar als lekkere rockchick zien, terwijl meisjes haar als stoere, grote zus zullen beschouwen. Ze houdt iedereen te vriend(in) als het ware. De zang is erg sterk en constant. Wat opvalt is dat elke track als een hitsingle klinkt. Halestorm beheerst de kunst van de eenvoud. Elk nummer is pakkend, toegankelijk en gemakkelijk mee te zingen. Hoewel de band op het moment van schrijven slechts twee volwaardige studioalbums heeft uitgebracht, slaagt dit gezelschap erin om van een anderhalf uur durend optreden een soort ‘Greatest Hits Show’ te maken. Er staan geen vullers op de setlist en de zaal zingt alle tracks mee.
Na afloop verlaat het publiek tevreden de zaal. Halestorm mag terugkijken op een geweldig optreden. Kun je nagaan hoe het optreden zal klinken als de frontvrouw niet met een verkoudheid kampt!
Foto’s door Ben Willemsen.