In Weert vond afgelopen weekend de alweer 35e editie van Bospop plaats. Reden voor een feestje dus. Waar zaterdag de wat meer pop georiënteerde artiesten hun opwachting maakten, daar was op zondag vooral veel plaats ingeruimd voor gitaargeweld. Wij van Counter Culture togen er dan ook zondag op uit om een bezoekje te brengen aan een van de gezelligste festivals die Nederland rijk is.
Wanneer we zondag aankomen op Bospop kunnen we nog net de paar laatste nummers van PAUW meepikken. En hoewel die nummers best lekker klinken, kan een PAUW zich nog niet meten met DeWolff bijvoorbeeld. Hiervoor klinkt het allemaal nog net wat te belegen en ontbeert de band de nodige uitstraling. De heren zijn echter nog piepjong en er is dus nog genoeg tijd en ruimte om te groeien. We zijn in ieder geval benieuwd geraakt naar wat het nieuwe album gaat brengen.
Met die uitstraling zit het bij FM wel goed. De band draait dan ook alweer een kleine 20 jaar mee in het adult orientated rockcircuit en weet dus precies hoe ze het publiek moeten pleasen. FM speelt lekker in het gehoor liggende (hard)rocksongs met fijne meezingbare dan wel meeklapbare refreinen. Hoogstaand? Nee. Goed? Jazeker. En een band als FM weet op een festival als Bospop natuurlijk altijd wel een potje te breken.
Op het hoofdpodium is het daarna tijd voor The London Souls. Bij het zien en horen van deze uit New York afkomstige band schieten ons direct twee namen door het hoofd, te weten The White Stripes en Lenny Kravitz. De band bestaat namelijk slechts uit twee man, zanger/gitarist Tash Neal heeft ontzettend veel weg van Kravitz en daarbij klinkt de muziek ook nog eens als een bluesy combinatie van. Beide heren trakteren ons in ieder geval op een vermakelijk optreden, al is het hoofdpodium nog iets te hoog gegrepen voor deze Londense zielen.
Hollandse glorie
Het eerste echte hoogtepunt van de dag komt in de vorm van onze eigen Anneke van Giersbergen en haar fantastische band The Gentle Storm. ‘Ras aan boord, trossen los’, zo klinkt het in het eerste nummer ‘Endless Sea’. Niets is minder waar en The Gentle Storm neemt ons dan ook mee op een avontuurlijke scheepsreis over woeste zeeën en uitgestrekte oceanen. Voortreffelijke ‘Storm’ vertolkingen van het album ‘The Diary’ (de ‘Gentle’ versies worden wellicht bewaard voor een theatertour?) worden afgewisseld met nummers van Ayreon en Anneke’s oude band The Gathering. Als spreekwoordelijke kers op de taart worden we tot slot (voorlaatste nummer) ook nog eens getrakteerd op een voortreffelijke versie van Devin Townsend’s ‘Fallout’. Pure klasse!
De egotrip van Zakk Wylde
Van pure klasse kunnen we bij Black Label Society niet spreken. De band rondom Zakk Wylde maakt er een potje van. De nummers op de setlist lijken wel erg veel op elkaar en verzuipen daarnaast ook nog eens in bergen distortion. Volgende keer toch maar iets minder versterkers op het podium? Helemaal beschamend wordt het wanneer Zakk Wylde besluit een poging te ondernemen tot de langste gitaarsolo ooit op Bospop. Of het uiteindelijk de langste gitaarsolo op Bospop ooit is geworden, zullen weinig mensen kunnen navertellen, want iedereen incluis wij vertrekken alvast richting tent voor Danko Jones en laten meneer Wylde en zijn ego voor wat het is. Het record ‘meeste weglopers tijdens een Bospop concert’ zal hij dus in ieder geval wel verbroken hebben. Waarvoor hulde!
Danko Jones weet de nare nasmaak van het Wylde concert gelukkig snel weg te spoelen. De Canadees heeft er zin in en trakteert ons op lekkere catchy hardrock songs zonder al te veel poespas. Ook dezelfde praatjes in een nieuw jasje blijken toch weer erg vermakelijk. Zo nodigt Danko zich opnieuw zelf uit voor een volgende editie van Bospop, gaat de rock ‘n’roll weer underground en is Danko op het einde van het optreden weer te vinden op de ‘top of the mountain’. En tja, krijg die gekke Canadees daar dan maar weer eens vanaf. Van ons hoeft het niet hoor. Laat hem daar maar lekker zitten en ons nog jaren verblijden met zijn muziek. En mocht hij ooit nog eens van zijn rock ‘n‘ roll mountain afdonderen, dan kan hij nog altijd motivational speaker worden. Tsjakka!
Jools Holland and his Rythm & Blues Orchestra is daarna een vreemde eend in de bijt op deze voornamelijk door prog en (hard)rock gedomineerde dag. Links en rechts wordt er nog wel wat geboogiewoogied op de tonen van het rythm & blues orchestra, maar de meeste mensen halen toch de schouders op. Daar kan zelfs een gastoptreden van mister Marc ‘Tainted Love’ Almond niets aan veranderen.
De verrassing van de dag
Dizzy Mizz Lizzy is voor ons daarna de verrassing van de dag. Wat een heerlijke band zeg en wat een vuige gitaarsound weet zanger/gitarist Tim Christensen uit zijn Stratocaster te toveren. Mede dankzij het stemgeluid van Chistensen, klinkt het zo af en toe alsof we te maken hebben met het ruigere broertje van Placebo. In de festivalguide lezen we dat de band er tien jaar tussenuit is geweest en sinds 2014 opnieuw aan de weg timmert. En ook al hebben wij ze (in al onze onwetendheid) niet gemist, we zijn blij dat ze weer terug zijn.
Terug van nooit weggeweest in natuurlijk Europe. De band met de zanger met de immer stralende glimlach (doet de man geen tandpasta reclames in eigen land?) en de onder de zonnebank gebruinde huid brengt al jaren onverstoorbaar haar platen uit. Joey Tempest en de zijnen hebben hun commercieel hoogtepunt natuurlijk al enkele decennia achter zich liggen. Wie herinnert zich immers de hits ‘Rock the Night’, ‘Carrie’ en de onvermijdelijke kraker ‘The Final Countdown’ niet. Ondanks dat de show zwaar leunt op deze hits en de heren zich qua presentatie (zwierezwaaien met de microfoonstandaard en de welbekende rockposes) nog altijd in de jaren ’80 wanen, maken deze sympathieke Zweden wel degelijk indruk. Die nieuwe songs zijn immers zo slecht nog niet en zitten stiekem best vernuftig in elkaar. Daarnaast bewijzen de heren ook nog eens in het nu te leven door een klein stukje ‘Seven Nation Army’ van The White Stripes te spelen tijdens ‘Rock the Night’. Chapeau!
De drietraps prograket
We besluiten daarna Thunder over te slaan om alvast een goed plaatsje te bemachtigen voor de proggrootmeesters Dream Theater. Dream Theater stelt live immers zelden teleur en daarbij is vandaag ook nog eens gitarist extraordinaire John Petrucci jarig. Het belooft op voorhand dus een mooi progfeestje te worden. Toch weet de band ons niet voor de volle 100% te overtuigen. Zanger James LaBrie is wel eens beter bij stem geweest, de setlist komt wat fragmentarisch over en de band lijkt op automatische piloot te spelen. Nu is Dream Theater op automatische piloot nog altijd fantastisch, maar we hadden eerlijk gezegd wat meer verwacht.
Anathema maakt de verwachtingen daarna wel meer dan waar. In een bomvolle tent weet Anathema met haar schitterende uitwaaierende progsongs een haast intieme sfeer neer te zetten. Vanaf opener ‘Anathema’ tot en met afsluiter ‘Distant Satellites’ is het genieten geblazen. Het samenspel tussen de muzikanten is voortreffelijk, de zang van Lee Douglas en Vincent Cavanagh hemels en het spelplezier van de band aanstekelijk. De band put voor vanavond slechts uit de drie laatste studioalbums en laat eerdere studioalbums links liggen, maar een kniesoor die daar om maalt. Anathema kwam, zag en overwon!
Daarna aan Steven Wilson de eer om deze 35e editie van Bospop van een passend slot te voorzien. Iets wat vooraf bij veel mensen twijfels opriep. Zou Wilson dat wel kunnen? Zou Dream Theater niet een veel betere afsluiter zijn?
Al met de eerste tonen van openingsnummer ‘First Regret’ geeft Wilson een gepast antwoord. Nee, Wilson is wel degelijk de gedroomde afsluiter. Op Steven Wilson staat momenteel geen maat. Zowel in de studio als op het podium weten Wilson en band voor meer dan de volle 100% te overtuigen. Geen andere artiest weet heden ten dage zo een kloppend totaalplaatje neer te zetten als Wilson doet. Visuals, muziek, presentatie, alles klopt! Wilson ontroert, verbaast en verbluft. Mooi om te zien is hoe snel drummer Craig Blundell en gitarist Dave Kilminster zich hebben aangepast als vervangers van Marco Minneman en Guthrie Govan (die momenteel met hun eigen band op tour zijn). Kilminster weet te imponeren met zijn gitaarsolo in ‘Regret #9’ en ook Craig Blundell laat nergens steekjes vallen. Ondertussen dirigeert Wilson zijn bandleden van het ene naar het andere hoogtepunt. Vlak voor het zware snelle stuk in ‘Ancestral’ laat Wilson nog even zijn spierballen zien aan Blundell, Blundell reageert met furieuze drumfills tijdens het heavy ‘Ancestral’ stuk en de monden van het publiek op het veld vallen nog verder open. ‘Miserable Music makes me happy, and happy music makes me feel miserable’, deelt Wilson ons mede. En zo is het maar net! Steven Wilson is daarmee de perfecte afsluiter van deze uitermate geslaagde 35e Bospop editie.