Counter Culture shorts nummer #40 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze veertigste editie van shorts vind je vijf mooie microreviews van de nieuwe albums van DREAMCAR, Speak Low If You Speak Love, Louise Lemón, Cane Hill en Of Mice & Men.
DREAMCAR – DREAMCAR (83)
Wat krijg je als je AFI-voorman Davey Havok en No Doubt minus Gwen Stefani bij elkaar zet? Het antwoord op voorgaande vraag is DREAMCAR. Dit gelegenheidsproject klinkt niet als een slap aftreksel van beide bands, maar als een volwaardige supergroep. Deze mannen zijn in de eighties blijven steken en maken een pot aanstekelijke synthpop. Bands als Cutting Crew, Go West en Eurythmics dienden overduidelijk als inspiratiebron. Havok’s aangename stemgeluid, de gevarieerde tracks en de frisse productie geven deze schijf een lekker eigentijds geluid. Dit titelloze debuut klinkt zowel fris als vertrouwd. Leuke, zomerse plaat!
Recensent: Frank van de Ven
Speak Low If You Speak Love – Nearsighted (88)
Het tweede album van Speak Low If You Speak Love staat vol dromerige electropop. Fans van Minus The Bear en Chvrches kunnen hier vast mee uit de voeten, maar liefhebbers van singer songwriters ook. De melancholische sfeer en de bedachtzame zang leveren een bijzondere sfeer op. ‘Nearsighted’ is een fijne en warme plaat. Electronica en echte emoties kunnen prima samengaan. Een betere omschrijving voor deze schijf is er niet.
Recensent: Frank van de Ven
Louise Lemón – Purge (91)
Laat de allitererende naam je niet van de wijs brengen: de Zweedse Louise Lemón maakt geen onbekommerde bubblegumpop. Integendeel. Deze blondine vervaardigt onheilszwangere altrock. ‘Purge’ is een indringende plaat vol dreiging, wanhoop en vooral schoonheid. Wat is dit mooi zeg! Lemón noemt het death gospel en die ietwat vreemde genrebenaming dekt de lading wel. Op dit debuut roept de zangeres herinneringen aan Woven Hand en The Veils op. Intens en indrukwekkend. Dit visitekaartje komt keihard binnen.
Recensent: Frank van de Ven
Cane Hill – Too Far Gone (74)
Cane Hill maakt rauwe nu-metal. Het oude werk van Slipknot is een dankbare referentiebron. De band klinkt pissig en gemeen. De tweede langspeler van deze Amerikanen is energiek en een aanrader voor de genrefan. ‘Too Far Gone’ steekt beter in elkaar dan het debuut – ‘Smile uit 2016 – en is een verbetering op alle vlakken. De zang is sterker en de nummers gevarieerder.
Recensent: Frank van de Ven
Of Mice & Men – Defy (82)
Een bezettingswisseling is vervelend voor elke band. Het levert gegarandeerd een hoop gedoe en boze fans op. Nóg erger wordt het als een zanger opstapt. Het gaat immers om het visitekaartje van de band. Na het vertrek van Austin Carlile zaten de overblijvers met een probleem. Nou ja, eigenlijk niet want het collectief schoof gewoon clean vocalist Aaron Pauley naar voren. Het nieuwbakken boegbeeld kwijt zich uitstekend van zijn taak. Het bandgeluid is intact gebleven en de band klinkt nog even vitaal als voor de breuk. ‘Defy’ is een prima schijf voor de fan van gelikte metalcore. De zang is dik in orde, de refreintjes blijven plakken en het gitaarwerk is ook sterk.
Recensent: Frank van de Ven
* Bonusreview
AFI – AfI (71)
Een oudje van vorig jaar, maar nog niet gerecenseerd dus bij dezen alsnog! Het titelloze ‘AFI’ is alweer het tiende wapenfeit van de gelijknamige gothpunkband. Deze schijf kun je eigenlijk als een soort ‘Best Of’ beschouwen. Het album hint naar de gotische emo-periode van de populaire band ten tijde van ‘Sing The Sorrow’ en ‘Decemberunderground’. Tevens flirt ‘AFI’ met het poprockgeluid van ‘Crash’ en refereert aan de broeierige cineastische atmosfeer van ‘Burials’. Voor iedere fan wat wils dus. De elastische croon van Davey Havok fungeert als bindmiddel. Elk nummer heeft een eigen identiteit en dat zorgt ervoor dat dit album geen moment verveelt. Geen onmisbare schijf, maar wel een toffe aanvulling op de platencollectie van avontuurlijk ingestelde altrockliefhebbers.
Recensent: Frank van de Ven