Counter Culture shorts nummer #97 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze zevenennegentigste editie van shorts vind je acht mooie microreviews van de nieuwe albums van Seaway, Young Culture, Alpha Wolf, Five Finger Death Punch, The Bouncing Souls, Chamber, Kingdom Of Giants en Kill The Lights.

Seaway – Big Vibe (77)
Het Canadese Seaway presenteert met ‘Big Vibe’ hun vierde studioalbum. Verwacht gruizige poprock met een modern emosausje. Denk aan All Time Low maar dan met een hoop distortion. Ook muziek uit de eighties heeft invloed gehad op het bandgeluid, want Seaway bedient zich op sommige tracks van new wave invloeden. ‘Big Vibe’ is door het gebruik van verschillende genres net wat spannender en verrassender dan de concurrentie.

Recensent: Frank van de Ven
 
Young Culture – Young Culture (69)
Het moet lastig zijn voor een band als Young Culture om anno 2020 te debuteren. Deze groep opereert namelijk in het overvolle emopopgenre. Het is zaak om met optredens op te vallen en op die manier nieuwe fans te werven. Door de coronacrisis valt dit plan volledig in duigen. Dit titelloze debuut is niet slecht – denk aan een kruising tussen The Killers en Fall Out Boy – maar ontstijgt nergens de grijze middenmoot. Luchtige pop zonder weerhaakjes.

Recensent: Frank van de Ven

Alpha Wolf – A Quit Place To Die (76)
Het Australische Alpha Wolf laat op ‘A Quit Place To Die’ zien wie de alfamannetjes zijn. Dit album bevat snoeiharde metalcore anthems voor boze mensen. Deze hondsdolle Aussies klinken lomp, rauw en zwaar. Deze kruising tussen Slipknot en Hatebreed blaft niet, maar amputeert.

Recensent: Frank van de Ven

Five Finger Death Punch – A Decade Of Destruction Vol. 2 (-)
In Amerika lopen hele volksstammen weg met Five Finger Death Punch. Deze patriottische macho metalcore valt goed in de smaak bij militairen, sportschooltypes en tieners. De metalheads combineren meezingbare refreintjes met degelijke gitaarsolo’s en overdreven stoere teksten. Dat deze band uit goede muzikanten bestaat, staat buiten kijf maar de theatrale aanpak en het zelfmedelijden van frontman Ivan Moody moeten je wel aanstaan. Inmiddels is de groep toe aan een tweede singles-collectie. Op ‘A Decade Of Destruction Vol. 2’ staan twaalf oude tracks die worden aangevuld met vijf ‘nieuwe’ nummers. Drie daarvan bestaan uit remixen, een is een akoestische versie van een oude kraker en de hekkensluiter is een onuitgebracht B-kantje. Leuk voor diehard fans of mensen die geen zin hebben om het volledige oeuvre van deze mannen te kopen.

Recensent: Frank van de Ven

The Bouncing Souls – Volume 2 (81)
The Bouncing Souls bestaan 31(!) jaar. Een mooie mijlpaal voor de band uit New Jersey die nooit echt is doorgebroken. De leden hebben een cultstatus opgebouwd en treden vooral op in buurthuizen, kleine poppodia en kraakpanden. Onbegrijpelijk eigenlijk, want aan hun materiaal ligt het niet. De punkrock met een popsausje ligt namelijk goed in het gehoor. Omdat de leden van The Bouncing Souls ook niet meer de jongste zijn, is besloten om oude krakers in een uitgekleed jasje te spelen. Vaak gaan dan alarmbellen rinkelen (wegens gebrek aan inspiratie), maar dat hoeft niet in dit geval. Dankzij de smaakvolle arrangementen en de fraaie zang komen de liedjes ook in een intieme setting goed tot hun recht. Melancholische herfstmuziek heet dat.

Recensent: Frank van de Ven

Chamber – Cost Of Sacrifice (73)
Chamber maakt duidelijk geen kamermuziek. Nou ja, als je voor een sloopbedrijf werkt en snel naar huis wilt dan is dit album wel erg geschikt om in een woonkamer te draaien. De kans is dan heel groot dat de klus snel geklaard is, omdat deze onderbuikmetal een regelrechte oproep tot destructie is. ‘Cost Of Sacrifice’ is uitgevonden voor circle pits. Deze band klinkt opgefokt en gevaarlijk en deze schijf doet bij vlagen aan het oude werk van Devildriver denken.

Recensent: Frank van de Ven

Kingdom Of Giants – Passenger (82)
‘Passenger’ is een bijzondere plaat. Op deze post-hardcore meets metalcore schijf worden beukende tracks afgewisseld met ingetogen passages. Dromerig, melancholisch en vuig zijn zomaar wat termen die de lading dekken. Op de beste momenten roept Kingdom Of Giants herinneringen op aan het onderschatte debuutalbum van Saosin. Geen slecht referentiepunt toch?

Recensent: Frank van de Ven

Kill the Lights – The Sinner (80)
Je zou Kill The Lights als een soort metalcore supergroep kunnen beschouwen. De formatie bestaat uit (oud-)leden van bands als Bullet For My Valentine, Still Remains, Throw The Fight en Threat Signal. Deze samenwerking heeft geresulteerd in ‘The Sinner’: een ambachtelijk gemaakte metalcore plaat waar bevlogen zang en felle gitaarsolo’s om je aandacht bedelen. Hoewel deze band niets nieuws doet, klinkt dit debuut soms erg fris. Zo zijn de solo’s in singles ‘The Faceless’ en ‘Shed My Skin’ erg energiek en best bijzonder voor het genre. Baanbrekend is het allerminst, maar Kill The Lights is erin geslaagd een sterk visitekaartje neer te zetten. Deze gasten hebben duidelijk lol in hun werk en dat speelplezier werkt aanstekelijk!

Recensent: Frank van de Ven