Counter Culture shorts nummer #116 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze honderdenzestiende editie van shorts vind je twaalf mooie microreviews van de nieuwe albums van Post Malone, Coheed And Cambria, Alexisonfire, Billy Howerdel, Social Animals, Classless Act, Grumpster, Vatican, Moodring, Mint Green, Red Handed Denial en The Cruel Intentions.

Post Malone – Twelve Carat Toothache (91)
Ondanks zijn riante wagenpark, exclusieve designer-kleding en hordes geile groupies is Post Malone doodongelukkig. Dat is de conclusie die je na het beluisteren van ‘Twelve Carat Toothache’ wel kunt trekken. De flamboyante Amerikaan verzuipt in zelfhaat en -medelijden. Tekstueel gezien klonk de popster nooit zo depressief en gebroken. De muziek verlicht de zwaarte want er mag gewoon gedanst worden op de misère van deze zanger. Een briljant tekstschrijver is Malone allerminst (de ‘Fucks’ en ‘whores’ vliegen je om de oren) maar zijn stem overtuigt op elk nummer en je voelt zijn pijn. Interessant inkijkje in het leven van een artiest die worstelt met zijn beroemdheid.

Recensent: Frank van de Ven

Coheed And Cambria – Vaxis II: A Window Of The Waking Mind (89)
Met een beetje fantasie kun je Coheed And Cambria het nerdy broertje van Rush noemen. De band rond Claudio Sanchez maakt progrock met een dikke saus emopop en besprenkelt het geheel met onnavolgbare scifi-teksten. Deze gasten vervaardigen conceptalbums die een overkoepelend verhaal vormen. Heb je geen zin in moeilijk gedoe? Geen punt want je kunt ook zonder voorkennis bij Coheed And Cambria terecht! De catchy progrock van deze Amerikanen bevat grootse refreinen en catchy riffs. Dit album is opnieuw het bewijs dat deze band steeds beter wordt in het schrijven van pakkende popmuziek. Ontzettend lekkere zomerplaat!

Recensent: Frank van de Ven

Alexisonfire – Otherness (90)
Lang leve Alexisonfire! Deze dwarse post-hardcoreband doet gewoon waar het zelf zin in heeft en dat pakt (opnieuw) goed uit. ‘Otherness’ is de opvolger van ‘Old Crows/Young Cardinals’ uit 2009. Een hiatus van dertien(!) jaar heeft de leden overduidelijk goed gedaan want deze plaat raakt je bij de eerste noot. Alexisonfire klinkt volwassen, melancholisch en experimenteel. Wie had ooit gedacht een meerstemmige popsong als ‘San Soleil’ te horen van deze gasten? Ondergetekende niet! De rol van clean vocalist Dallas Green is groter geworden en dat resulteert in een stemmige rockplaat. ‘Otherness’ klinkt bedachtzaam en beheerst en dat is een kant van Alexisonfire die we niet eerder hebben gezien. Het siert deze mannen dat ze nieuwe dingen proberen. Nog mooier is dat hun experimenteerdrift in een spannende en beklijvende rockplaat heeft geresulteerd.

Recensent: Frank van de Ven

Billy Howerdel – What Normal Was (92)
Billy Howerdel is één van de oprichters van A Perfect Circle. Hij maakte eerder een solo-uitstapje onder de naam ASHES diVIDE. Dat was in 2008. Veertien jaar later gaat Howerdel opnieuw op de solotoer maar ditmaal onder zijn eigen naam. Hoe dat klinkt? Heel erg als A Perfect Circle! Ook She Wants Revenge is een naam die als vergelijkingsmateriaal te binnen schiet. Als je van eighties georiënteerde postpunk houdt dan is dit je ding! Howerdel is een meester in dit genre en dat resulteert in een smaakvolle en melancholische plaat waarin je gemakkelijk kunt verzuipen.

Recensent: Frank van de Ven

Social Animals – Social Animals (81)
Placebo meets The Veils. Wat is dit lekker zeg! Social Animals combineert ingetogen teksten met het venijn van een om zich heen schoppende rockband. Wat bijzonder is, is dat dit een debuut is. Dat zou je niet zeggen als je dit zelfverzekerde en krachtige album afspeelt. Deze band klinkt bevlogen en weet hoe ze pakkende nummers moeten schrijven. Wat opvalt is hoeveel variatie deze debutanten in hun album hebben aangebracht. Midtempo-ballads, uptempo rockers en grootse radiopopliedjes wisselen elkaar af. Saai wordt het nooit! ‘Social Animals’ is een album dat geen enkele fan van rock mag missen.

Recensent: Frank van de Ven

Classless Act – Welcome To The Show (51)
Lig jij s ’nachts wakker van de vraag hoe Steel Panther zou klinken wanneer de leden serieuze teksten zouden zingen terwijl ze tegen een burn-out aanzitten? Is het antwoord op voorgaande vraag ‘ja’ dan is Classless Act het antwoord. ‘Welcome To The Show’ bestaat uit hairmetal dat op de handrem gespeeld wordt. De zang is mat, het gitaarwerk vlak en de productie dof. Het lijkt als deze band zich inhield in de studio uit angst voor boze buren die tegen het studiohok aanbonken. Of het wat zachter kan! Jammer want hier had veel meer ingezeten.

Recensent: Frank van de Ven

Grumpster – Fever Dream (72)
Het boegbeeld van Grumpster is Donnie Walsh. Hij is een transman die in een vorig leven door het leven ging als Falyn. Deze sekseverandering heeft geen invloed op het bandgeluid. Donnie heeft nog steeds een ietwat onvaste stem die soms tegen het valse aanzit. De zwalkende vocalen worden gecompenseerd door de oprechtheid ervan en de aangrijpende teksten. ‘Fever Dream’ is een rammelende garagepunkplaat waar naast wat vullers best een paar aardige liedjes op staan. Grumpster heeft echt wat te vertellen en gaat hopelijk een hoop mensen inspireren.

Recensent: Frank van de Ven

Vatican – Ultra (55)
Vatican maakt boze metalcore met een snufje elektronica. Dit is van dik-hout-zaagt-men-planken muziek waarin opgekropte woede onder begeleiding van overstuurde gitaren de ether in wordt gespuwd. Slecht is ‘Ultra’ niet te noemen maar wel een tikkie saai. De tracks vloeien in elkaar over en de band mist een eigen smoel. Je hebt deze plaat onder een andere titel en bandnaam al tig keer eerder gehoord. Krappe voldoende maar de volgende keer niet meer je huiswerk kopiëren van je buurman!

Recensent: Frank van de Ven

Moodring – Stargazer (77)
Moodring maakt dromerige rockmuziek met uitgewaaierde gitaarpartijen en sferische zang. Bij vlagen doet de band aan Tradewind denken. Ook Deftones en Linkin Park hebben invloed gehad op de koers van ‘Stargazer’. Naast rustige ambient passages wordt je soms getrakteerd op felle geluidsuitbarstingen. Deze wisselwerking tussen hard en zacht voorkomt dat Moodring gaat vervelen. Wat deze band doet, is zeker niet nieuw maar de sterke zang maakt het gebrek aan originaliteit goed. De heldere productie zorgt ervoor dat elke muzikant goed uit de verf komt.

Recensent: Frank van de Ven

Mint Green – All Girls Go To Heaven (64)
‘All Girls Go To Heaven’ van Mint Green klinkt als een indierockbandje uit de jaren 90. Beetje grungy maar ook lieflijk als The Sundays. Ook meer moderne artiesten als Petal schieten te binnen als je naar dit debuut luistert. Mint Green klinkt ietwat onzeker. Deze eerste worp laat zich beluisteren als een ruwe diamant. Hier zit veel potentie in maar er zijn nog wat slijpbeurten nodig om het volle potentieel van deze band te tonen. Met meer ervaring – en een paar zanglessen – zal deze band meer indruk maken.

Recensent: Frank van de Ven

Red Handed Denial – I’d Rather Be Asleep (79)
Zoek je formulematige metalcore met opvallende vocalisten? Stop je zoektocht dan hier en check met terugwerkende kracht het oeuvre van Red Handed Denial! De hoge clean vocals klinken als een kruising tussen het stemgeluid van Anthony Green en Claudio Sanchez. De schreeuwzang lijkt bij vlagen op een geluid dat uit de keel van Lamb Of God voorman Randy Blythe zou kunnen komen. De extremen zijn groot en  dat is het Unique Selling Point (USP) van deze band. De bombastische productie en de grootse refreinen tillen Red Handed Denial naar een hoger niveau. Heel toffe genreplaat!

Recensent: Frank van de Ven

The Cruel Intentions – Venomous Anonymous (91)
Hoe zou een punkversie van Guns ’N Roses klinken? Waarschijnlijk zoals The Cruel Intentions! Deze gasten combineren de rocksterrenattitude van Axl Rose met snelle en felle gitaarriffs die vol vaart worden gespeeld. Een solo op zijn tijd mag maar niet te veel! De vaart moet erin blijven! De tracks liggen goed in het gehoor en zijn direct mee te zingen. De grote kracht van ‘Venomous Anonymous’ is de energie. Deze plaat is met hoorbaar veel plezier gemaakt en dat werkt enorm aanstekelijk! Als je een ingeslapen kringverjaardag in een kolkende moshpit wilt veranderen, volstaat dit album. Wat een ongeloof fijne plaat waarvan je spontaan zin krijgt in een feestje!

Recensent: Frank van de Ven