Counter Culture shorts nummer #127 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze honderdzevenentwintigste editie van shorts vind je zeventien mooie microreviews van de nieuwe albums van Holding Absence, Tempt, Point North, Of Mice & Men, Shallow Pools, Boys Like Girls, Another Day Dawns, Knuckle Puck, Grove Street, Wolves At The Gates, Hyro The Hero, 3Teeth, Kvelertak, Polaris, Spirit Adrift. Asking Alexandria en Mercenary.

Holding Absence – The Noble Art Of Self Destruction (61)
Als je boybands stiekem erg tof vindt, maar daar (nog) niet voor durft uit te komen is Holding Absence een mooi alibi. Deze band klinkt net iets harder dan een standaard jongensgroepje: zowel tekstueel als muzikaal. Zo is de zang net ietsje rasperiger en doet deze formatie bij vlagen denken aan een softere variant van Fall out Boy.

Recensent: Frank van de Ven

Tempt – Tempt (71)
De marketingafdeling rond deze band prijst Tempt aan als een “unieke band.” Voor deze omschrijving valt zeker iets te zeggen, maar helaas niet op de meest positieve manier. Deze groep komt namelijk nogal gelikt over. Op dit titelloze debuut hoor je een kruisbestuiving tussen eighties hairmetal en nineties Bon Jovi, maar dan met een boybandzanger en een aalgladde productie. Deze combinatie komt gekunsteld over.

Recensent: Frank van de Ven

Point North – Prepare For Despair (51)
Linkin Park werd in de begindagen door critici vaak omschreven als een boyband. Dat vond wijlen Chester Bennington erg vervelend, omdat hij zich als serieuze muzikant wilde profileren. Inmiddels wordt Bennington door miljoenen mensen als een stem van een generatie beschouwd. Zijn intensiteit en oprechtheid waren daarvoor verantwoordelijk. Bennington geloofde in wat hij zong en dat voelde je met elke vezel van je lijf. Point North probeert de softe kant van Linkin Park te imiteren, maar valt genadeloos door de mand. ‘Prepare For Despair’ is een slechte kopie zonder identiteit en zeggingskracht.

Recensent: Frank van de Ven

Of Mice & Men – Tether (70)
Of Mice & Men maakt middle-of-the-road metalcore. Deze mannen werken met een checklist en vinken alle vereisten van het genre aan. Je weet precies wat je krijgt: woeste schreeuwzang en lieflijke clean vocals geserveerd op een bedje van ruige riffs en catchy hooks. Deze band weet wat het doet en wat de fans willen. ‘Tether’ is zonder meer vakwerk, maar je hebt deze nummers onder andere titels al miljoenen keren gehoord. Leuk voor de diehard-fan die alles spaart van deze gasten.

Recensent: Frank van de Ven

Shallow Pools – I Think About It All The Time (64)
Sommige bands maken het je erg gemakkelijk. Het bandgeluid van Shallows Pools is vergelijkbaar met dat van HAIM, maar dan met meer elektronica. Ook komt het latere werk van Paramore als referentiekader naar voren. ‘I Think About It All The Time’ is een leuke plaat die fans van eerder genoemde bands zeker kunnen waarderen.

Recensent: Frank van de Ven

Boys Like Girls – Sunday at Foxwoods (76)
In 2012 flirtte emoband Boys Like Girls met country en daarvan moesten zowel de fans als de groep zelf lange tijd bekomen. ‘Crazy World’ werd op zijn zachtst gezegd “wisselend” ontvangen. Ruim elf jaar later laat de band weer iets van zich horen in de vorm van ‘Sunday at Foxwoods’. Er wordt teruggegrepen op de emoroots én duidelijk gemaakt dat Boys Like Girls de ambitie heeft om stadions te vullen met hun larger than life poprock anthems. Dit album laat zich beluisteren als de soundtrack van een Amerikaanse frat party uit de jaren 90 waar meiden in bikini, vaten bier en kegs niet aan te slepen zijn. ‘Sunday at Foxwoods’ is pompeus, bombastisch en heel erg Amerikaans. Zeg maar Maroon 5, maar dan met meer gitaar en iets minder hoog gezongen.

Recensent: Frank van de Ven

Another Day Dawns – Finding Peace Through All the Noise (81)
De debutanten van Another Day Dawns maken nu-metalcore. Een stijl die je al miljoenen keren hoorde, maar niet met het geheime wapen waarvan deze band profiteert. Frontman Dakota Sean maakt het verschil, want hij trekt je met zijn warme stemgeluid direct de muziek in. Zowel in de pakkende en lieflijke refreintjes als in de passages waarin er meer agressie gevraagd wordt. ‘Finding Peace Through All the Noise’ combineert het industriële van nu-metal met de melancholie van ‘ouderwetsche’ metalcore. Erg lekkere kennismaking met een veelbelovende band!

Recensent: Frank van de Ven

Knuckle Puck – Losing What We Love (84)
Voor passionele emoppoppunk moet je bij hofleverancier Knuckle Puck zijn. Deze gasten maken – net als hun concullega’s State Champs – ambachtelijke poppunk die recht uit het hart komt. De liefde voor het genre stroomt uit de poriën van deze mannen en voel je bij elke noot. ‘Losing What We Love’ laat zich beluisteren als een liefdesbrief aan poppunk. Dit is verplichte kost voor iedereen die ook maar een beetje gecharmeerd is van dit genre.

Recensent: Frank van de Ven

Grove Street – The Path To Righteousness (77)
Grove Street zet je direct op het verkeerde been door ‘The Path To Righteousness’ te openen met een synthesizer anthem in de stijl van John Carpenter. Je waant je direct in de jaren 80! Die sfeer trekt de band door met een snoeiharde hybride van trashmetal en hardcore. Suicidal Tendencies is een band die als vergelijkingsmateriaal dient. Wel het vroege materiaal, want aan een dosis funk doet Grove Street niet.

Recensent: Frank van de Ven

Wolves At The Gates – Lost In Translation (32)
Vraagje: Zit jij te wachten op covers van ‘Breaking The Habit’, ‘The Pretender’ of ‘Diamond Eyes’? Als het antwoord ‘ja’ is dan is dit album van Wolves At The Gates wat voor jou. Vind je dat eerder genoemde tracks van Linkin Park, Foo Fighters en Deftones niet te evenaren zijn, dan is deze plaat duidelijk niet voor jou bedoeld. De leden van Wolves At The Gates doen hun best om het origineel zo dicht mogelijk te benaderen en daar gaat het fout. Waarom iconische hits kopiëren als deze al perfect zijn? Als Wolves At The Gates er een eigen draai aan hadden gegeven, had het nog interessant kunnen zijn. Nu is er sprake van heiligschennis. Overbodige release.

Recensent: Frank van de Ven

Hyro The Hero – Bound For Glory (59)
Hyro The Hero is een rapper die met rockers samenwerkt. Deze woordkunstenaar heeft een behoorlijk indrukwekkend adresboekje, want op ‘Bound For Glory’ draven behoorlijk wat grote namen op. Zo leveren leden van Ice Nine Kills, Disturbed, Atreyu en Underoath een bijdrage aan een aantal tracks. Deze gasten leuken de boel op en dat redt deze release. In zijn eentje slaagt Hyro The Hero er helaas niet in om de aandacht vast te blijven houden. De tracks waarop de rapper het solo doet, zijn namelijk behoorlijk inwisselbaar.

Recensent: Frank van de Ven

3Teeth – EndEx (72)
Je zou 3Teeth het Amerikaanse antwoord op Rammstein kunnen noemen. De muziek van de Amerikanen is wel een stuk minder dansbaar dan de klanken die onze Oosterburen produceren. ‘EndEx’ houdt ergens het midden tussen Marilyn Manson en het eerder genoemde Rammstein. 3Teeth kiest echter voor dreiging in plaats van dansbaarheid en dat heeft een duister industrial album met invloeden van postpunk opgeleverd.

Recensent: Frank van de Ven

Kvelertak – Endling (91)
Punk meets blackmetal! Het Noorse Kveklertak voegt er op ‘Endling’ ook nog een paar vette eighties synths aan toe. Deze toevoeging misstaat de band niet en bewijst dat deze mannen niet vies zijn van een experimentje op zijn tijd. Deze schijf is lekker gevarieerd en gaat alle kanten op. Euforische pop wordt afgewisseld met melancholie en dat werkt wonderbaarlijk goed! Kvelertak is bijna een genre op zich te noemen. Heel fijn album!

Recensent: Frank van de Ven

Polaris – Fatalism (61)
Het Australische Polaris maakt metalcore volgens het boekje. Je weet nu al precies wat je kunt verwachten. Frontman Jamie Hails maakt op het podium het verschil met zijn charisma. Helaas is zijn persoonlijkheid niet hoorbaar op plaat en moet je het doen met een generiek genrealbum zonder opvallendheden.

Recensent: Frank van de Ven

Spirit Adrift – Ghost At The Gallows (75)
Als je trek hebt in oldschool metal met een moddervette productie dan is Spirit Adrift jouw ding! Het gitaarwerk klinkt lekker crunchy en de riffs galopperen je stereo uit. ‘Ghost At The Gallows’ klinkt als de naar Steel Panther luisterende liefdesbaby van Dio en Iron Maiden. Gewoon goede heavy metal!

Recensent: Frank van de Ven

Asking Alexandria – Where Do We Go From Here? (83)
Met Danny Worsnop als boegbeeld kan Asking Alexandria de wereld aan. Deze Brit heeft starpower én een goede strot. Op ‘Where Do We Go From Here?’ excelleert Worsnop in classic rock meets metalcore. Dit album klinkt zelfverzekerd, krachtig en rockt als een malle. Aanrader voor iedereen die ook maar een klein beetje van gitaarmuziek met stadionambities houdt.

Recensent: Frank van de Ven

Mercenary – Soundtrack For The End Times (93)
Dat Mercenary nog bestaat, mag een wonder heten. Er zit geen enkel oerlid meer in deze formatie en na een massale leegloop in 2009 besloten de overblijvers om toch maar door te pakken. Mercenary werd een andere band, maar bleef de kenmerkende combinatie van melodeath en power metal trouw. In 2013 verscheen het geniale  ‘Through Our Darkest Days’ waarop de band melodie en agressie op een organische manier samenbracht. En toen? Toen werd het stil. Na een decennium is de band terug met een volwaardig studioalbum. Gelukkig maar, want ‘Soundtrack For The End Times’ is een beest van een plaat! Zo hoort moderne metal te klinken! Alle tracks klinken als singles, de melodieën blijven dagen in je hoofd kleven en de productie is moddervet. In een rechtvaardige wereld wordt dit album omarmd door de metalgemeenschap. Powermetal, metalcore en melodeath ontmoeten elkaar op een natuurlijke manier. Deze gasten hebben hun formule geperfectioneerd. Dat verdient respect!

Recensent: Frank van de Ven