Het Noord-Ierse Therapy? gooide halverwege de jaren 90 hoge ogen met hun doorbraakalbum ‘Troublegum’. De metalpunkband heeft het succes van die schijf nooit meer kunnen evenaren, maar is stug doorgegaan met het maken van platen. Na een paar meer experimentele wapenfeiten te hebben gemaakt besloot het trio het anders aan te pakken. Enter ‘Disquiet’. CounterCulture.nl sprak met frontman Andy Cairns over de nieuwe plaat.

Het interview vindt enkele uren plaats af voor het stomende optreden dat de band op 3 april in de Pandora zaal van TivoliVredenburg gaf. Het trio is erin geslaagd om de zaal uit te verkopen. Dat heeft ongetwijfeld te maken met de bijzonder goed ontvangen nieuwe schijf. ‘Disquiet’ is alweer het veertiende wapenfeit van deze veteranen. Er werd gekozen voor een terugkeer naar het geluid waarmee ze furore maakten. Het nieuwe werk klinkt fris en laat een gretige band horen. De nummers schreeuwen erom om op overvolle festivals gespeeld te worden, zodat kolkende mensenmassa’s ze uit volle borst mee kunnen schreeuwen. Een dag voor Paaspop blijkt dat ook concertzalen als Pandora zeer geschikt zijn om het verse materiaal te testen. Zowel het oude als nieuwe werk gaat erin als koek.

Op Facebook maakte je er melding van dat de show wordt opgenomen. Kunnen de fans binnenkort een concertregistratie verwachten?
Cairns: “Er wordt in elk geval een videoclip gemaakt voor de single ‘Tides’, maar of het complete concert op dvd of Blu-ray wordt uitgegeven kan ik je niet vertellen. Het hele optreden wordt in elk geval opgenomen voor The Oculus Rift. Dat is een virtual reality bril voor videogames. Als je dat ding op je hoofd zet, worden je hoofdbewegingen gemeten en gebruikt voor games. Je bestuurt games dan met je hoofd. Zo kun je in een virtuele wereld vertoeven. Tijdens het concert registeren camera’s de zaal in 360 graden. Als je de bril opzet, kun je het concert in 360 graden zien. Je ziet niet alleen de band, maar ook het publiek. Je bekijkt de show in vogelperspectief. Het leek ons label wel een leuk idee om met die technologie te experimenteren.”

Was het moeilijk om ‘Disquiet’ te schrijven?
Cairns: “Nee. Het was niet moeilijk om dit album te maken, omdat we goed voor ogen hadden wat voor soort plaat we wilden vervaardigen. Na twee meer experimentele wapenfeiten (‘Crooked Timber’ uit 2009 en ‘A Brief Crack of Light’ uit 2012. red) werd het tijd voor een toegankelijker album. Het was de bedoeling om nummers te maken die gemakkelijk in het gehoor liggen en die de fans direct mee kunnen zingen. Het was erg tof en uitdagend om te experimenteren met het bandgeluid, maar ik miste de publieksparticipatie. Tijdens het schrijfproces van ‘Disquiet’ hebben we extra veel aandacht besteed aan melodielijnen en de refreinen.”

Is dit album voor jullie zelf of voor de fans geschreven?
Cairns: “Het is een combinatie van. Het was erg belangrijk voor ons dat we de fans pakkende nummers konden voorschotelen die ze uit volle borst mee konden zingen. Ons doorbraakalbum (‘Troublegum uit 1994. red) wordt nog steeds erg goed ontvangen tijdens optredens. We wilden terugkeren naar dat geluid. Tegelijkertijd wil je als band nooit twee keer dezelfde plaat maken dus probeerden we nieuwe invalshoeken te vinden. Het moet namelijk wel spannend blijven om die nummers te spelen.”

Heeft de ervaring die je hebt opgedaan bij je akoestische solo-optredens geholpen bij schrijven van deze plaat?
Cairns: “Absoluut. Tijdens mijn solotour kon ik op niemand terugvallen. Ik moest de kar alleen trekken en leerde gaandeweg welke nummers het meest geschikt waren voor een intieme setting. Het is namelijk niet zo dat elk nummer zich even goed leent voor een akoestische set. Sommige tracks van onze voorlaatste plaat, ‘A Brief Crack Of Light’, duurden zes tot zeven minuten. Dat is te lang voor een akoestische show. Je merkt dat de aandacht van het publiek verslapt en dat men enthousiaster reageert op de meer commerciële nummers. Later werk was niet zo catchy en pakte het publiek niet zoals onze bekendste nummers wel doen. Het moest simpeler.”

De vorige platen waren veel experimenteler. Hoe is dit meer uitgeklede, oldschool geluid ontstaan?
Cairns: “Ik heb ruwe demo’s in mijn keuken gemaakt. Ik nam de zang en muziek op en stuurde deze als mp3-formaat door naar mijn collega’s. Als een idee te binnenschoot nam ik het meteen op. Het was erg belangrijk dat de jongens de refreintjes direct tof zouden vinden. Het doel was om een album te maken dat beklijft. Oorwurmen hadden we nodig! Alle tracks op ‘Disquiet’ zijn op een ongedwongen, spontane manier tot stand gekomen.”

Wat zijn de toekomstplannen van Therapy?
Cairns: “Normaal gesproken is er geen plan en bekijken we per album wat we willen doen. Na de goede ontvangst van ‘Disquiet’ hebben we besloten om op dezelfde weg door te gaan en een volgend album in dezelfde stijl te maken. Na het festivalseizoen hopen we weer de studio in te gaan en opnieuw een melodische plaat op te nemen. Tussen de bedrijven door werken bassist Michael (McKeegan. red) en ondergetekende aan een zijproject. Dat is niet te vergelijken met Therapy? Het gaat om elektronische muziek. Er wordt niet in gezongen. Verwacht zestien Noord-Ierse verhalen die onder begeleiding van minimalistische muziek verteld worden. Dat project heet East Antrim en is iets dat je niet van ons zou verwachten.”