Counter Culture shorts nummer #106 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze honderdenzesde editie van shorts vind je acht mooie microreviews van de nieuwe albums van Foxing, Press To Meco, Moodring, Wolves In The Throne Room, Pil & Bue, All Good Things, Thyrfing en Between The Buried And Me. 

Foxing – Draw Drown The Moon (78)
De liefhebber van catchy indierock met een elektronische touch wordt op de wenken bediend door Foxing. Deze gasten combineren gitaren met electropop en ambient passages. ‘Draw Drown The Moon’ is een leuke, zomerse plaat die gedachten oproept aan vergeten bands als Moros Eros en Jonezetta. Vooral de vocal hooks blijven lekker lang in je gehoorgang plakken!

Recensent: Frank van de Ven

Press To Meco – Transmute (84)
Het Britse Press To Meco heeft niet stilgezeten. Drie jaar na hun zouteloze debuut ‘Here’s To The Fatigue’ en een aardige akoestische EP die een jaar later verscheen, is er nu een tweede studioalbum. De opvolger klinkt echter als het project van een geheel andere band. Dat is een heel goed teken, want de groep laat nu pas zijn tanden zien. In plaats van een puntgaaf gebit toont Press To Neco snijtanden die klaarstaan om de concurrentie open te rijten. Deze Britten klinken gevaarlijk en bevlogen! Onder leiding van producer Machine (die in het verleden met Lamb Of God en Everytime I Die werkte) heeft emorock plaatsgemaakt voor een meatier geluid. De zang klinkt volwassener en de gitaren krijgen er goed van langs. ‘Transmute’ heeft soms wat weg van het oude werk van Biffy Clyro minus de complexiteit. Press To Meco is geëvolueerd en zet met dit tweede album een krachtige rockplaat neer voor een breed publiek. De band heeft zichzelf opnieuw uitgevonden dat resulteert in een eigen geluid.

Recensent: Frank van de Ven

Moodring – Showmetherealyou (82)
Het machtige Deftones is overduidelijk de inspiratiebron geweest voor Moodring. De atmosferische noiserock roept direct herinneringen op aan Chino Moreno & co. Toch is ‘Showmetherealyou’ geen klakkeloos kopieerwerk. Deze EP flirt ook met emorock en frontman Hunter Young heeft een zeer aangename stem die aan de vocalen van Brandon Rike van Dead Poetic doen denken. Young experimenteert erop los en combineert fluisterzang met krachtige clean vocals. De zang is oprecht en dynamisch en past perfect bij de eclectische composities.

Recensent: Frank van de Ven

Wolves In The Throne Room – Primordial Arcana (87)
Goede muziek neemt je mee op avontuur en laat je je dagelijkse beslommeringen vergeten. Wolves In The Throne Room is zo’n band die je op een muzikale reis neemt en je pas na de laatste noot weer thuis afzet. Aardedonkere blackmetal met een flinke schep melancholie zorgt voor een intense luisterbeurt die je alles om je heen doet vergeten. Eigenlijk zou er standaard bij ieder album van deze club een koptelefoon moeten zitten, omdat het de intensiteit verhoogt. Liefhebbers van blackmetal met een dot melodie en een bijna filmische sfeer kunnen niet om deze groep heen. ‘Primordial Arcana’ is een even beklijvende als urgente plaat die weten te raken.

Recensent: Frank van de Ven

Pil & Bue – The World As A Rabbit Hole (77)
Dit Noorse duo slaagt erin om als een volledige band te klinken met een vol geluid. Erg indrukwekkend! De vocalen van frontman Petter Carlsen klinken als een kruising tussen de zang van Claudio Sanchez van Cohhed & Cambria en het stemgeluid van Brian Molko van Placebo. Ook de sound van Pil & Bue heeft wel wat weg van Placebo. ‘The World As A Rabbit Hole’ staat vol fuzzy altrock die blijft hangen. Log, fel en somber tegelijk: dit is een band om in de gaten te houden!

Recensent: Frank van de Ven

All Good Things – A Hope In Hell (75)
Amerikaanser dan All Good Things krijg je moderne rockgroepen bijna niet meer! De gelikte productie, zorgvuldig gestylde bandleden en de bombastische muziek: het hele wensenlijstje kan afgevinkt worden. ‘A Hope In Hell’ laat zich beluisteren als een hedendaagse versie van ‘F.E.A.R.’ van Papa Roach. Catchy riffs, een vleugje raprock en een snufje electropop ontmoeten elkaar en vormen samen een gemakkelijk weg te tikken sonische cocktail. De liedjes op deze plaat zijn allemaal gemaakt om in tv-shows en worstelevents als achtergrondmuziek te dienen. Hap-slik-weg poprock voor een groot publiek.

Recensent: Frank van de Ven

Thyrfing – Vanagandr (77)
Amon Amarth maakt vikingmetal met een dikke laag melodeath. Thyrfing zorgt er wel voor dat de eerder genoemde Zweedse band als Wicki de Viking klinkt. ‘Vanagandr’ kent geen euforie of bombast, maar hult zich in duisternis. Deze vikingmetal gebruikt elementen van folkmetal en deprimerende deathmetal en kruidt het geheel met een cinematografische sfeer. Thyrfing is de sonische variant van een inktzwarte arthousefilm waar dood en verderf de hoofdrol opeisen. Dit is een zwaar(moedig) album dat meerdere luisterbeurten nodig heeft om zich echt te openbaren. Indrukwekkende plaat waar je voor moet zitten.

Recensent: Frank van de Ven

Between The Buried And Me – Colors II (78)
In 2007 verscheen ‘Colors’. Dat album veranderde veel voor Between The Buried And Me, omdat de schijf ontzettend goed ontvangen werd en de definitieve doorbraak voor de mathmetalband betekende. De opvolger zal niet dezelfde impact hebben, maar met dit album verankert de groep hun positie als technische formatie die complexe gitaarpartijen aan euforische clean vocals koppelt. ‘Colors II’ is allerminst een gemakkelijke plaat. Between The Buried And Me verwacht dat je investeert in hun muziek. Als je de tijd neemt, beloont deze band je met indrukwekkend gitaarspel, fantasievolle composities en een paar strategisch geplaatste refreintjes.

Recensent: Frank van de Ven