Counter Culture shorts nummer #16 liet even op zich wachten, maar hij is er weer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze zestiende editie van shorts vind je drie mooie microreviews van onder meer de nieuwe albums van Killswitch Engage, Port Noir, Therapy? en Caliban.

Killswitch Engage – Incarnate (95)
Op het vorige album ‘Disarm The Descent’ keerde zanger van het eerste uur Jesse Leach terug. Hij verving Howard Jones (die nu Devil You Know aanvoert) die vrij abrupt vertrok. Leach’ comebackalbum ‘Disarm The Descent’ was niet onaardig, maar zijn bijdrage was gering. De opnames waren immers bijna afgerond toen Jones’ de band verliet. Dat is anders bij ‘Incarnate’. Leach’ aandeel is groter en dat heeft een fijne schijf opgeleverd. De zang is intenser en de muziek dynamischer. Deze gasten hebben er weer zin in en proberen nieuwe dingen uit. Minder metal en meer rock. De vocalen komen vanuit de tenen, de riffs zijn weer moddervet en de productie is weer kristalhelder. Ook tof is de grotere rol van Adam Dutkiewicz. De geflipte gitarist/producer is een verdienstelijk zanger en werpt zich nu als achtergrondzanger op. In combinatie met Leach’ stem levert dat vocaal vuurwerk op. Bij vlagen doet deze plaat aan zijproject Times Of Grace denken waarin de twee eerder samenwerkten. Fans weten genoeg! De liefhebber van commerciële Amerikaanse metalcore kan niet om dit album heen.

Recensent: Frank van de Ven

Port Noir – Any Way The Wind Carries (82)
Anders Fridén is naast zanger van In Flames ook labelbaas van Razzia Notes. Eerder tekende hij het niet minder dan geniale Black Temple en nu staat Port Noir in de schijnwerpers. Fridén heeft een brede smaak. Dit keer geen duistere post-hardcore, maar een theatrale rockband met een synthpop sausje. Denk aan een kruising tussen Depeche Mode, A Perfect Circle met een vleugje Morrissey. De sfeer is theatraal en broeierig, terwijl de zang getergd en gedragen is. Frontman Love Andersson zingt alsof hij het gewicht van de wereld op zijn schouders torst. De zang moet je wel liggen, want melodrama is in elk nummer aanwezig. De muziek past zich daar mooi op aan. ‘Any Way The Wind Carries’ is een dynamisch album waarin de band gitaarrock afwisselt met synthpop. Als je niet vies bent van pakkende zwelgmuziek dan is dit je ding!

Recensent: Frank van de Ven

Therapy? – Tides EP (81)
Ruim een jaar geleden verscheen ‘Disquiet‘ van Therapy? Deze frisse, veertiende langspeler van de Ierse powerpunkrockband refereerde naar doorbraakalbum ‘Troublegum’  uit 1994. De band rond frontman Andy Cairns oogste veel lof voor de schijf. Om de derde single kracht bij te zetten, besloot Therapy? om een EP uit te brengen. ‘Tides EP’ bevat naast het catchy titelnummer drie nieuwe tracks. Het noisy ‘Smile Or Die’ klinkt als een B-kantje van ‘Nurse’ uit 1992. Rocksong ‘Slippies’ klinkt dan weer als een nummer dat de band tussen ‘Troublegum’ en ‘Infernal Love’ maakte. Afsluiter ‘Insecurity (Pitchphase remix)’ doet het vast goed bij obscure, illegale raves onder bruggen en viaducten in afgelegen plattelandsoorden. Deze pulserende remix is de vreemde eend in de bijt, maar klinkt desondanks toch typisch Therapy? Tof tussendoortje deze EP!

Recensent: Frank van de Ven

Caliban – Gravity (91)
Het Duitse Caliban is één van de grondleggers van de metalcore scene. De hoogtijdagen van het genre zijn voorbij. Om nog op te vallen moet je echt van goede huizen komen. Een kopie van een kopie is niet iets waar de wereld op wacht. Caliban beseft dat maar al te goed en veranderde hun geluid. Voorgangers ‘I Am Nemesis’ en ‘Ghost Empire’ vormden de opmars van ‘Gravity’. Rechttoe rechtaan metalcore maakt plaats voor stuwende, moderne metal. De band combineert deathcore, hardcore en groove metal. Hoewel Caliban nog steeds melodieus klinkt, is het bandgeluid minder glad. De combinatie tussen hard en zacht bestaat nog steeds, maar klinkt organischer dan ooit. Waarom? Omdat frontman Andreas Dörner naast de schreeuwzang ook de clean vocals voor zijn rekening neemt. De ondersteunende vocale rol van gitarist Denis Schmidt is verminderd. Een goede ontwikkeling, want het stemgeluid van Schmidt klonk te lieflijk. Het gevaar was weg.  Die tijd is voorbij. Caliban klinkt gevaarlijker dan ooit. Deze herboren metalcore veteranen hebben er zin in en dat hoor je in elk nummer terug. Evolueren heet dat!

Recensent: Frank van de Ven